Όταν είπα στον πατέρα μου ότι θα ασχοληθώ με την τέχνη, κόντεψε να τρελαθεί. Μου είπε “θα πας εκεί που είναι όλοι οι άνθρωποι κακοί, αμαρτωλοί… Χάθηκε ο κόσμος να γίνεις ένας παπάς, ένας δικηγόρος”. Ξέρετε, δεν παρεξηγούμαι εύκολα. Οι άνθρωποι έτσι ήταν μαθημένοι που έβγαιναν από έναν πόλεμο εξαιρετικά σκληρό… Το σύνδρομο του φαγητού, της μπριζόλας… Οι άνθρωποι έβγαιναν από μία απίστευτη στέρηση. Προσπαθούσαν να σταθούν όρθιοι και πάνω από τους εαυτούς τους έβαζαν τα παιδιά τους
Γιάννης Μετζικώφ: «Όταν είπα στον πατέρα μου ότι θα γίνω καλλιτέχνης κόντεψε να τρελαθεί» – Τα χρόνια που πέρασε στον Πειραιά
Καλεσμένος στην εκπομπή «Στιγμές» με τον Μάνο Νιφλή, βρέθηκε το βράδυ της Δευτέρας ο διακεκριμένος ενδυματολόγος Γιάννης Μετζικώφ. Με λόγο γεμάτο συναίσθημα και ειλικρίνεια, ο κ. Μετζικώφ αναφέρθηκε στην απόφασή του να ασχοληθεί με την τέχνη, τη στάση της οικογένειάς του, αλλά και τις έντονες μνήμες από τα παιδικά του χρόνια στον Πειραιά.
Μιλώντας για την πρώτη του επαφή με την τέχνη, ο Γιάννης Μετζικώφ αποκάλυψε την έντονη αντίδραση του πατέρα του όταν του ανακοίνωσε την απόφασή του:
Ο σπουδαίος ενδυματολόγος τόνισε πως παρά τις δυσκολίες, άντλησε πολύτιμες εμπειρίες και αξίες μέσα από την οικογενειακή του ζωή:
«Μέσα σε αυτό το ταπεινό σπίτι άντλησα τις σοβαρότατες παρακαταθήκες μου. Ακόμα και τώρα κάνω μία αρχαία τραγωδία και ανατρέχω στον τρόπο που θυμάμαι τις κηδείες της γειτονιάς των παιδικών μου χρόνων. Ακόμα και τώρα θυμάμαι το θρησκευτικό τελετουργικό του Πάσχα, τη μάνα μου πως τα ετοίμαζε, τη φιλοξενία… Μπορώ να σας πω ότι τα πιο πολύτιμα είναι αυτά που κρύβω μέσα μου, στην τέχνη μου».
Σημαντικό κομμάτι της συζήτησης αποτέλεσαν οι αναμνήσεις του από τα πρώτα του χρόνια στον Πειραιά, έναν τόπο που, όπως είπε, είναι χαραγμένος βαθιά μέσα του:
«Κοιτάξτε, θα σας πω τον άλλο Πειραιά. Το Πασαλιμάνι ήταν ένας τόπος που το πρωί έρχονταν οι βάρκες, και με έστελνε η μάνα μου με ένα ταψί να πάρω ψάρια.
Δηλαδή ο άλλος Πειραιά. Τα σπίτια ήταν χαμηλά. Η εκκλησία του Αγίου Βασιλείου στον Πειραιά δέσποζε κυριολεκτικά.
Το δημαρχιακό θέατρο ήταν το μέγαρο των μεγάρων. Αυτός ο άλλος Πειραιάς είναι βαθιά χαραγμένος μέσα μου. Όποτε κι αν κατεβαίνω, πηγαίνω μόνο με φίλους για κάποιο λόγο. Σημαδεμένος ο Πειραιάς γιατί τον βίωνα έτσι… Πήγαινα σχολείο στην Καστέλλα. Προσπερνούσαμε όλα αυτά. Ήταν όλη αυτή μία ιστορία η οποία έχει μείνει. Ναι, ξέρετε να σας πω κάτι; Το έχω πάθει και με την Κρήτη αυτό».