Η μάχη του Κέντρου θα απασχολήσει από εδώ και πέρα για τρεις βασικούς λόγους. Πρώτον, λόγω φθοράς της κυβέρνησης. Ας μη μας διαφεύγει πως όσο καθοριστικό είναι το Κέντρο στις εκλογικές εκβάσεις, τόσο αυστηρό είναι στις προτιμήσεις του. Και σήμερα δεν καταγράφεται απλώς εκ των δεξιών δυσθυμία προς την κυβέρνηση αλλά και από το κέντρο του πολιτικού τόξου. Δεύτερον, λόγω της νέας ανάταξης που δείχνει το ΠΑΣΟΚ μετά την επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη και λόγω της πιο θεσμικής και ορθής παρουσίας του κόμματος – συνδυαστικά με την εικόνα Πομπηίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ανδρουλάκης, λόγω και της όπως δείχνει ωριμότερης στάσης του μετά τις κάλπες, ενσωματώνει ένα μέρος της κεντρώας ψήφου. Τρίτον, η μάχη του Κέντρου θα απασχολήσει επίσης λόγω ενός απλού δεδομένου: η κεντρώα δεξαμενή είναι δυναμική μα όχι και πλειοψηφική. Οι ροές σήμερα δείχνουν πως ένα μέρος ψηφοφόρων της ΝΔ έχουν κεντρώα προέλευση, αλλά οι ασθενείς κομματικές ταυτίσεις της εποχής δεν επιτρέπουν στον Μητσοτάκη να εφησυχάζει και να τους θεωρεί δεδομένους. Ο δικός του γρίφος γίνεται ακόμη πιο σύνθετος. Κι ας λένε οι διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου πως η άνοδος του ΠΑΣΟΚ έχει και επικαιρικούς λόγους εξαιτίας της νωπής επανεκλογής του πρόεδρου του. Αν από τη μία εξάλλου πρέπει να «ζεστάνει» εκ νέου το κεντρώο ακροατήριο, από την άλλη δεν μπορεί να υποτιμήσει το δεξιό του κομματικό πλήρωμα. Η μάχη αυτή θα έχει σταθμούς, με βασικότερη την εκλογή Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Θα είναι και η πιο καταλυτική για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού.
