Πού το πάει ο Αντώνης Σαμαράς; Το ερώτημα αυτό απασχολεί τη Νέα Δημοκρατία και κυρίως το Μέγαρο Μαξίμου. Ιδίως μετά την τελευταία “ρουκέτα” του πρώην πρωθυπουργού κατά του διαλόγου με την Τουρκία.
Ο Μεσσήνιος από εκδήλωση στην Κύπρο την Τετάρτη άφησε υπονοούμενα για υποχωρητικότητα στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. “Τα “ήρεμα νερά”, όταν οδηγούν σε σιωπηλή αποδοχή τετελεσμένων, φέρνουν πάντα τεράστιες φουρτούνες”, σχολίασε μάλιστα ο κ. Σαμαράς.
Η σύντομη απάντηση είναι “όχι”. Όμως η τελευταία ρουκέτα του Μεσσήνιου προκάλεσε την ενόχληση του πρωθυπουργού. Και δεν είναι τυχαίο ότι για πρώτη φορά ο Μητσοτάκης σχολίασε και μάλιστα καυστικά δηλώσεις Σαμαρά.
Το γεγονός ότι η νέα αυτή επίθεση Σαμαρά πραγματοποιήθηκε περίπου τρεις εβδομάδες πριν τη συνάντηση του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη με τον Τούρκο ομόλογο του Χακάν Φιντάν, κατά την οποία οι δύο κυβερνήσεις θα εξετάσουν τη δυνατότητα πολιτικού διαλόγου, φαίνεται πως εξόργισε το Μαξίμου.
Την επομένη ημέρα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Παύλος Μαρινάκης, πήγε ένα βήμα πιο πέρα από την κλασική γραμμή περί γνωστών απόψεων του πρώην πρωθυπουργού και το “ουδέν σχόλιον”. Αλλά διερωτήθηκε ρητορικά: “Εάν υπάρχει έστω και μισή δήλωση κυβερνητικού στελέχους, που να υπονοεί υποχωρητικότητα”.
Στον κ.Σαμαρά απάντησε όμως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά τη συνέντευξη τύπου μετά τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, χωρίς να κρύβει την ενόχληση του και με αιχμηρό τρόπο. Σημειωτέον ότι είναι η πρώτη φορά που ο κ.Μητσοτάκης επιλέγει να απαντήσει ο ίδιος σε καρφιά του κ.Σαμαρά, σηκώνοντας το γάντι που πέταξε για πολλοστή φορά ο Μεσσήνιος.
Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΣΤΗ ΛΑΤΙΝΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ
Ο κ.Μητσοτάκης υπενθύμισε με νόημα ότι ο κ.Σαμαράς ως πρωθυπουργός συνομιλούσε με τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η κυβέρνηση του είχε προχωρήσει σε διερευνητικές. Το μήνυμα ήταν σαφές: Αφού και ο κ.Σαμαράς έκανε διάλογο με την Τουρκία, γιατί τώρα διαφωνεί με το διάλογο;
Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι με την ευκαιρία ήθελε να απαντήσει και σε κόμματα εκ δεξιών της ΝΔ, διαχωρίζοντας όπως είπε τις ακραίες θέσεις τους από αυτές του Μεσσήνιου. Έμοιαζε όμως να τα λέει στον Κυριάκο Βελόπουλο και την Αφροδίτη Λατινοπούλου για να τα ακούει και ο κ.Σαμαράς.
Σε κάθε περίπτωση απέρριψε τη δεξιά κριτική περί υποχωρητικότητας έως και μειοδοσίας και εξέφρασε την απόλυτη στήριξη του στον κ.Γεραπετρίτη, που βάλλεται από τα δεξιά και το εσωτερικό της ΝΔ.
Ο κ.Σαμαράς πριονίζει από το 2019 και μετά συστηματικά την καρέκλα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Δεν ψήφισε την Κατερίνα Σακελλαρόπουλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφήνοντας αιχμές. Έβαλε ουσιαστικά βέτο στο να έρθουν στη Βουλή τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία που αποτελούν απόρροια της συμφωνίας των Πρεσπών.
Κάρφωσε το Μαξίμου για τις υποκλοπές. Δεν ψήφισε τροπολογία για το μεταναστευτικό και βέβαια το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Κατήγγειλε πολλάκις τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη για “διολίσθηση στο δικαιωματισμό”. Μαζί με τον Κώστα Καραμανλή κατήγγειλε τους εκσυγχρονιστές εντός της ΝΔ και κανείς από τους δύο δεν πήγε στο “πάρτι” στη Ρηγίλλης για τα 50 χρόνια της ΝΔ. Ενώ έχει χαθεί το μέτρημα όσον αφορά στις επιθετικές παρεμβάσεις του για τα εθνικά θέματα, με ατάκες όπως “με πειρατές δεν κάνεις διάλογο” και κατηγορίες για “Πρέσπες του Αιγαίου”.
Μπορεί όμως ο Αντώνης Σαμαράς να ρίξει έναν ακόμη Μητσοτάκη από την πρωθυπουργία; Η σύντομη απάντηση είναι “όχι”. Δεν μπορεί άλλωστε κανείς να μπει στο ίδιο ποτάμι δύο φορές. Ο Μεσσήνιος δοκίμασε μία φορά με την ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης και τότε τον είχαν ακολουθήσει βουλευτές της ΝΔ. Αλλά ακόμη και τότε ελάχιστοι σχετικά. Προφανώς δεν θα έφευγαν ξανά ούτε καν οι ακραιφνώς σαμαρικοί βουλευτές εύκολα από το γαλάζιο μαντρί για να μην τους φάει ο λύκος. Εξάλλου στη ΝΔ τα εσωκομματικά στρατόπεδα είναι ρευστά και διαρκώς αλλάζουν ανάλογα με τις συγκυρίες και κυρίως το ποιος δίνει προοπτική εξουσίας και επανεκλογής.
Ο κ. Σαμαράς είναι όμως ένας άνθρωπος που δεν ζει μακριά από την πολιτική, στην οποία άλλωστε μπήκε σε ηλικία μόλις 26 ετών, όταν το 1977 εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας. Επιθυμεί προφανώς να έχει λόγο και ρόλο στη ΝΔ. Και ειλικρινώς πιστεύει στην ανάγκη δεξιάς στροφής -σε αυτή τη λογική είχε άλλωστε και ο ίδιος κινηθεί ως πρόεδρος της ΝΔ και πρωθυπουργός.
Είναι γνωστό ότι ο κ. Σαμαράς το 2019 επιθυμούσε και είχε συζητήσει με τον κ. Μητσοτάκη για τη θέση του επιτρόπου της Ελλάδας στην ΕΕ. Τότε όμως το Μαξίμου είχε επικαλεστεί ότι ένας πρώην πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι λιγότερο από αντιπρόεδρος της Κομισιόν και πως αφού η Ελλάδα δεν θα έπαιρνε τέτοια θέση, δεν θα μπορούσε να προταθεί ο κ. Σαμαράς. Τελικά όμως η Ελλάδα πήρε θέση αντιπροέδρου της Κομισιόν, στην οποία ο κ. Μητσοτάκης πρότεινε τον Μαργαρίτη Σχοινά.
Εν συνεχεία, λένε πολλοί, ο κ. Σαμαράς έστρεψε το βλέμμα του στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ο ίδιος κατά την εκδήλωση της 1ης Ιουλίου διέψευσε ότι διαπραγματεύεται τις απόψεις του για όποια θέση. Σε κάθε περίπτωση, πολλοί -σαμαρικοί αλλά όχι μόνο- βουλευτές της ΝΔ θα ήθελαν τον Μεσσήνιο, αν όχι τον Κώστα Καραμανλή, για Πρόεδρο Δημοκρατίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κ.Σαμαράς δεν θα ψήφιζε την Κατερίνα Σακελλαρόπουλου, την οποία άλλωστε δεν είχε ψηφίσει όπως αναφέρθηκε ούτε το 2020.
Εξίσου σίγουρο θεωρείται πάντως ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν θα προτείνει σε καμία περίπτωση τον κ.Σαμαρά για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα και μάλλον ούτε και κανένα πολιτικό στέλεχος με “ειδικό βάρος”. Και η παλιά έχθρα σαμαρικών- μητσοτακικών μοιάζει πιο ζωντανή παρά ποτέ.
Ο κ. Σαμαράς υπήρξε όμως το πολιτικό “πουλέν” του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Μεσσήνιος είχε ξεκινήσει την πολιτική του καριέρα ως “παιδί” του Ευάγγελου Αβέρωφ. Μεταπήδησε όμως στο άρμα του Ψηλού με τις ευλογίες Αβέρωφ, όταν ήρθε η ώρα τη διαδοχής του Ηπειρώτη πολιτικού. Το 1989 ο Μητσοτάκης έκανε την έκπληξη: Επέβαλε το Σαμαρά υπουργό Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζανετάκη.
Η συνέχεια γνωστή: Οταν ο Μητσοτάκης τελικά κατέκτησε την εξουσία, ο Αντώνης Σαμαράς έγινε υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του. Θεωρείτο δε βέβαιος διάδοχος του “Ψηλού” στην ηγεσία της ΝΔ, αλλά ήρθε σε σύγκρουση μαζί του με αφορμή το Σκοπιανό τον Απρίλιο του 1992, αποχώρησε από τη ΝΔ και ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη. Στα 41 του ήταν ο αρχηγός του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος, κάτι που σήμαινε πολλά περισσότερα στην εποχή του απόλυτου δικομματισμού από ό,τι στο σημερινό κατακερματισμένο πολιτικό σκηνικό.
Η ρήση όμως του πολιτικού του μέντορα, Ευάγγελου Αβέρωφ, πως “όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος”, βγήκε αληθινή και στην περίπτωση του κ.Σαμαρά. Η Πολιτική Άνοιξη οριακά δεν μπήκε στη Βουλή στις εκλογές του 1996. Ο Σαμαράς οδηγήθηκε σε “πολιτική έρημο” στην οποία περίμενε για ένα παράθυρο επιστροφής του στη ΝΔ. Ως αρχηγός της εξωκοινοβουλευτικής πλέον Πολιτικής Άνοιξης στήριξε τον Κώστα Καραμανλή, ανέστειλε τη λειτουργία του κόμματος του το 2000 και τελικά επέστρεψε στη ΝΔ ως ευρωβουλευτής αρχικά στις ευρωεκλογές του 2004 και στην κεντρική πολιτική σκηνή τον Ιανουάριο του 2009, ως υπουργός Πολιτισμού.
Για να επιστρέψει έπρεπε να αρθεί πρώτα το βέτο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ενώ η Ντόρα Μπακογιάννη απειλούσε τον κ.Καραμανλή ότι εάν επέστρεφε ο κ. Σαμαράς θα έφευγε η ίδια από τη ΝΔ. Τελικά, ο κ. Σαμαράς χάρη στη στήριξη καραμανλικών δυνάμεων εντός της ΝΔ που δεν ήθελαν να πάρει το κόμμα η κόρη του Επίτιμου, αλλά και απευθυνόμενος στους δυσαρεστημένους και ως εκ τούτου πιο φανατικούς σκληρούς δεξιούς, εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ το 2009 και διέγραψε την κ.Μπακογιάννη το 2010 γιατί ψήφισε το πρώτο μνημόνιο.
Εν συνέχεια βέβαια ο κ.Σαμαράς θα ψήφιζε το δεύτερο μνημόνιο και θα το εφάρμοζε ως πρωθυπουργός, ενώ μετά το σοκ των εκλογών του Μαΐου 2012 με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και το 18% της ΝΔ, η κ.Μπακογιάννη είχε επιστρέψει στη ΝΔ.
Οι κακές γλώσσες βέβαια έλεγαν ότι παρόλα αυτά οι μητσοτακικοί υπέσκαπταν τον Σαμαρά, ακόμη και ότι έστελναν ψηφοφόρους στο Ποτάμι. Αντίστοιχα τώρα οι κακές γλώσσες λένε ότι οι σαμαρικοί στέλνουν ψηφοφόρους προς Λατινοπούλου. Η καχυποψία εκατέρωθεν δεν έλειψε ποτέ.
Παρόλο που το 2015- 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε κόντρα σε όλα τα προγνωστικά να εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ και χάρη σε μία “αντικαραμανλική” συμμαχία μητσοτακικών – σαμαρικών. Και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδωσε τόπο στην οργή της παλιάς έχθρας και συμμάχησε με τον Αντώνη Σαμαρά προκειμένου να διασφαλίσει την εκλογή του υιού του στην ηγεσία της ΝΔ.
Αυτή η παλιά έχθρα όμως ζωντανεύει ξανά. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη το θέμα είναι εάν τα συνεχή σαμαρικά υπονοούμενα περί υποχωρητικότητας απέναντι στην Τουρκία θα ενισχύσουν τις τάσεις φυγής δεξιών ψηφοφόρων. Ο πρωθυπουργός ξεκαθαρίζει σε κάθε περίπτωση ότι δεν συζητά θέματα εθνικής κυριαρχίας με τη γείτονα. Άλλωστε, ο κ. Σαμαράς είναι ένας μόνο βουλευτής, αλλά δεν είναι ο μόνος που θα έβαζε βέτο σε ένα τέτοιο -απίθανο- ενδεχόμενο. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση της ΝΔ δεν μπορεί να πάει πιο πέρα από εκεί που αντέχει πολιτικά η ΝΔ στα εθνικά θέματα, ακόμη και να ήθελε.