Ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο… νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έπειτα από τη σαρωτική νίκη που πέτυχε στον χθεσινό, δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Ετσι, η 4μηνη δοκιμασία για την ενότητα του κόμματος, και για τον ίδιο βέβαια, που ξεκίνησε το βράδυ των ευρωεκλογών, έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και για τον ίδιο και για το ΠΑΣΟΚ. Που οδηγήθηκε ενωτικά, συντεταγμένα, ήπια και σε συνθήκες πολιτικού πολιτισμού μέσα από μία κατεξοχήν εσωστρεφή διαδικασία, που δοκιμάζει τις αντοχές των κομμάτων, και κατάφερε να βγει χωρίς αμυχή. Δεν είναι λίγο πράγμα αυτό, αν το συγκρίνει κανείς με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Για τον ίδιο τον Ανδρουλάκη, δεν έχω να πω πολλά. Βγαίνει αλώβητος και ενισχυμένος από την προεδρική εκλογή, και όχι μόνο επειδή νίκησε τον Δούκα «πολλά με λίγα». Αμφισβητήθηκε, πολλές φορές άδικα, και επικράτησε. Ομως τα δύσκολα γι’ αυτόν αρχίζουν από σήμερα.
Πρέπει να επιβεβαιώσει με σχέδιο και πράξεις ότι το «πάθημα» του έγινε μάθημα, και πως όταν προεκλογικά δεσμευόταν πως θα λειτουργήσει ενωτικά και με το «όλον» ΠΑΣΟΚ, ήταν αποφασισμένος να το υλοποιήσει κιόλας.
Οφείλει να καταργήσει τις διαχωριστικές γραμμές που ορθώθηκαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου με τους ανθυποψηφίους του, να δώσει ρόλους, να μοιράσει παιχνίδι, να ανοίξει την πόρτα του σε όσους θέλουν πραγματικά να στηρίξουν την προσπάθεια για να ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Θα μπορέσει; Είναι το προσωπικό του στοίχημα από εδώ και πέρα…
Υπάρχει ο νικητής, υπάρχει και ο ηττημένος. Ο Χάρης Δούκας, ο δήμαρχος Αθηναίων. Δεν τα κατάφερε να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, αλλά στο τέλος της ημέρας θα συμφωνήσει με όλους εκείνους – κι εγώ μαζί τους – που υποστηρίζουν ότι «ευτυχώς που δεν κέρδισε».
Το εγχείρημα πρόεδρος ΠΑΣΟΚ – δήμαρχος Αθηναίων, το οποίο αποδοκιμάστηκε χθες στις κάλπες, όπως αποδοκιμάστηκε και την περασμένη Κυριακή, δεν έβγαινε με τίποτα, παρά τα όσα περί του αντιθέτου ισχυριζόταν ο ίδιος, και όσοι τον υποστήριξαν. Εχει πολλά ακόμη να μάθει στην πολιτική, με την οποία οι σχέσεις του δεν ήταν και οι καλύτερες το προηγούμενο διάστημα, και είναι απαραίτητο, γι’ αυτόν, να προσπαθήσει να γίνει ένας καλός δήμαρχος της πρωτεύουσας.
Εχει μπροστά του τέσσερα χρόνια να τα καταφέρει, και αν το επιτύχει προφανώς θα ανακτήσει σημαντικό μέρος από το πολιτικό του κεφάλαιο, το οποίο ανάλωσε στην προεκλογική περίοδο των προεδρικών εκλογών.
Κατά τη γνώμη μου, για να συμβεί αυτό, πρέπει άμεσα να καθαρίσει το περιβάλλον του. Απομονώνοντας πριν από όλα, όλους εκείνους που τον «παραμύθιασαν» ότι μπορεί να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Υπό τις παρούσες συνθήκες, αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί, και όσοι τον έπεισαν, είχαν ιδιοτελείς σκοπούς. Τον χρησιμοποίησαν ως εργαλείο για να ξεκαθαρίσουν (δικούς τους) προσωπικούς λογαριασμούς.
Με δυο λόγια να ανασκουμπωθεί, και να δουλέψει στον δήμο. Αυτόν για τον οποίο πάλεψε τόσο, πέρυσι, κάνοντας μια ιστορική ανατροπή. Η μεγάλη (πολιτική) σκηνή δεν χάνεται. Εδώ είναι.
Είναι μερικές φορές που απορώ με τον Γιώργο (Παπανδρέου). Πραγματικά απορώ. Το Σάββατο, παραμονή της εκλογής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, «αισθάνθηκε την ανάγκη» να σταθεί στο πλευρό του Χάρη Δούκα, και ουσιαστικά να υποδείξει την υπερψήφισή του, έναντι του Νίκου Ανδρουλάκη! Για να «ξαναγίνει το ΠΑΣΟΚ δύναμη Αλλαγής», όπως σημείωσε. Αφήνω εντελώς το άκαιρο και παντελώς άκυρο της παρέμβασης. Οταν όλα δείχνουν ότι ο αντίπαλος αυτού που υποστηρίζεις, θα τον νικήσει πολλά με λίγα, το να προβαίνεις σε μία τέτοια επιλογή σημαίνει ότι έχεις χάσει εντελώς την επαφή με την πραγματικότητα.
Στέκομαι σε αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός. Είσαι πρώην πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός, το κόμμα σου σε έχει τιμήσει πολλαπλώς, αλλά εσύ όχι. Στη δυσκολότερη στιγμή του, το 2015, εσύ το διασπάς και φτιάχνεις ένα άλλο κόμμα, το οποίο, το μόνο που καταφέρνει είναι να απειλήσει ακόμη και την είσοδο του πρώην κόμματός σου στη Βουλή. Ωστόσο, σε ξαναπαίρνει πίσω, σε κάνει μέλος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας, και εξ αυτού του λόγου έχεις όλα τα προνόμια ενός εντός του Κοινοβουλίου πρώην πρωθυπουργού. Και ποια είναι η στάση σου; Ενωτική; Όχι! Συμβάλλεις, ξανά στον διχασμό.
Πόσο απογοητευτικό. Πραγματικά κρίμα. Για τον ίδιο τον Γιώργο, που δείχνει αμετανόητος. Που χθες ηττήθηκε, για δεύτερη φορά, και ίσως πιο ηχηρή, από τον Ανδρουλάκη…
Πέρασα ένα Σαββατοκύριακο, μούρλια! Γέλασα με την ψυχή μου. Ξεκαρδίστηκα, για να είμαι απολύτως ειλικρινής. Παρακολούθησα «λεπτό προς λεπτό» που λένε, τα όσα κωμικά εξελίσσονταν στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ – αυτή που τέλειωσε οριστικά τον έκπτωτο πρόεδρο Κασσελάκη από την υπόθεση της ολικής επαναφοράς του στην ηγεσία του κόμματος της χαράς. Δεν άφησα βίντεο για βίντεο από όσα αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο, να μη δω. Τα είδα όλα. Και ειδικά εκείνα, με διάφορες ηλικιωμένες κυρίες ωρυόμενες, μαινάδες κανονικές, κατά των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, για την απόφασή τους να «καθαρίσουν» με την παρένθεση Κασσελάκη στο κόμμα. Κυρίες που κανονικά θα έπρεπε να είναι στο σπίτι, με τα εγγονάκια τους, να τους λένε παραμυθάκια, περιφέρονταν εν εξάλλω, φωνάζοντας λέξεις εντελώς άγνωστες γι’ αυτές, που κάπου τις είχε πάρει το αφτί τους, και τις επαναλάμβαναν με επιμονή, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνουν. «Είστε γραφειοκράτες», φώναζε μια. «Νομενκλατούρα», φώναζε μια άλλη. «Είστε η ντροπή της Αριστεράς», μια τρίτη. «Τι θα ήσασταν χωρίς εμάς, τη βάση, ρε», μια τέταρτη. «Θα σας τελειώσουμε, ομοφοβικοί, σεξιστές», μια πέμπτη, και ούτω καθ’ εξής. Κι όλα αυτά διανθισμένα με όρους, συναισθηματικά φορτισμένους για τον υπόλοιπο κόσμο, που παρακολουθεί το τσίρκο να διαλύεται, και γελάει κι αυτός με την καρδιά του: χούντα, πραξικόπημα, πραξικοπηματίες!!!
Απίθανα πράγματα, που σε κάνουν να λες από μέσα σου «Αγιο είχαμε, που γλιτώσαμε απ’ αυτούς…».
Ο Κασσελάκης δεν θα είναι υποψήφιος, εκείνος έδωσε «ραντεβού στο συνέδριο» στους οπαδούς του. Το σχέδιό του είναι να εκλέξει πολλούς συνέδρους, ώστε να επιβληθεί η υποψηφιότητά του από το Συνέδριο, αλλά το ερώτημα είναι ένα: θα γίνει Συνέδριο;
Οχι, δεν θα γίνει. Τουλάχιστον επί του παρόντος, υποστηρίζουν εκείνοι που γνωρίζουν καλά και εκ των ένδον, τα της κρίσης. Θα αναβληθεί, για αργότερα. Πόσο αργότερα; Κι αυτό, στον αέρα είναι. «Μέχρι να πέσουν οι τόνοι», μου ανέφερε μια πηγή χθες.
– Και το κόμμα; Πώς θα διοικείται το κόμμα; ρώτησα, καταλαβαίνετε, με έχει… φάει η αγωνία.
– Από μια τριμελή επιτροπή (κανονική, φαντάζομαι, όχι όπως εκείνη που είχε προτείνει μια φορά ο… Βαμβακούλας, από 5-6 άτομα!). Μια επιτροπή στην οποία μπορεί να μετέχουν ο Φάμελλος, ο Πολάκης και η Γεροβασίλη, ο δε Παππάς να συνεχίσει να είναι επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Εχει ξαναγίνει, όταν παραιτήθηκε ο Τσίπρας.
Είναι μια λύση, θα σημειώσω εγώ, αλλά υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις για να υλοποιηθεί.
Εξυπακούεται ότι απευθύνθηκα και σε άλλη πηγή. Ο άνθρωπός μου είναι παράγοντας της κρίσης, ως κορυφαίο στέλεχος της ομάδας των «87», και θεωρείται «μανούλα» στις κομματικές ίντριγκες. Τον ρώτησα κι αυτόν «τι γίνεται από εδώ και πέρα», και κυρίως «τι θα γίνει αν ο Κασσελάκης κερδίσει το στοίχημα του Συνεδρίου, διαθέτει πλειοψηφία, και επιβάλει την υποψηφιότητά του μέσω του Συνεδρίου».
– Δεν θα κερδίσει την πλειοψηφία, να είσαι σίγουρος, μου ανέφερε αρχικά. Αλλά ακόμη και αν τα καταφέρει, δεν θα μπορέσει να είναι υποψήφιος στις εκλογές, διότι πολύ απλά το Συνέδριο θα συγκληθεί να εγκρίνει τις υποψηφιότητες οι οποίες θα έχουν υποβληθεί ως τις 24 Οκτωβρίου. Και μέσα σε αυτές τις υποψηφιότητες ΔΕΝ θα συμπεριλαμβάνεται ο Κασσελάκης. Εκλεισε αυτό το κεφάλαιο για τον ΣΥΡΙΖΑ, τι δεν καταλαβαίνεις;
Για να δούμε, έκλεισε;