Η προηγούμενη Τετάρτη ήταν ξεχωριστή για το 11ο Δημοτικό Σχολείο Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Παρασκευοπούλου και Αμαλίας. Όπως έγραψε η Voria.gr εκείνη την ημέρα το σχολείο υποδέχθηκε τη χάλκινη Ολυμπιονίκη του Παρισιού στην κωπηλασία, Ζωή Φίτσιου, η οποία μίλησε στα παιδιά για τον αθλητισμό και τις χαρές του. Κυρίως, όμως, δέχθηκε ερωτήσεις και συζήτησε μαζί τους για το επίτευγμά της, τις χαρές και τις δυσκολίες του πρωταθλητισμού. Οι μικροί μαθητές, τους οποίους οι δάσκαλοί τους είχαν προετοιμάσει για την επίσκεψη, έδειξαν να χαίρονται για την επαφή τους με μια… ολοζώντανη πρωταθλήτρια. Η ίδια, μάλιστα, σημείωνε μετά ότι είναι πολύ καλό για παιδιά αυτής της ηλικίας να έχουν πρότυπα στον αθλητισμό, αφού ίσως αποτελέσουν την αφορμή να ασχοληθούν πιο σοβαρά με το άθλημα που τους αρέσει.
Χωρίς αμφιβολία στις μέρες μας ο αθλητισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο από ρεκόρ και επιδόσεις. Ακόμη και στους πρωταθλητές προσφέρει πολλά παραπάνω από φήμη και υλικά ανταλλάγματα. Καλλιεργεί -ή τέλος πάντων μπορεί να καλλιεργήσει- χαρακτήρες. Ως γνωστόν όποιος αθλείται συστηματικά προσέχει το σώμα του, αποφεύγει τις καταχρήσεις, διδάσκεται την υπομονή και την επιμονή, ενώ αποκτά νοοτροπία της μέγιστης προσπάθειας. Πράγματα που τον βοηθάνε σε οτιδήποτε κι αν κάνει στη ζωή του. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την ολοκλήρωση της θρυλικής προπονητικής του καριέρας στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον δίδαξε στο Χάρβαρντ, ένα από τα σημαντικότερα εδώ και 400 χρόνια πανεπιστήμια όχι μόνο των ΗΠΑ, αλλά και του κόσμου όλου, για την ηγεσία και τη μέθοδο να φτάνεις στην επιτυχία.
Στη Θεσσαλονίκη ζουν αρκετοί διακεκριμένοι αθλητές, ανάμεσά τους πραγματικοί θρύλοι. Τόσο εν ενεργεία, όσο και παλαίμαχοι, οι οποίοι και μετά την απόσυρσή τους από την ενεργό δράση εξακολουθούν να διατηρούν την αίγλη τους, αλλά και να διαμένουν στην πόλη και την ευρύτερη περιοχή. Με δεδομένο ότι όλοι έχουν ευαισθησία στα παιδιά και ιδιαίτερα στους μαθητές είναι απορίας άξιον γιατί οι αρμόδιοι της εκπαίδευσης και του δήμου τούς αφήνουν αναξιοποίητους. Ίσως να μην είναι τόσο απλό να περιφέρονται από σχολείου εις σχολείον θρύλοι όπως ο Νίκος Γκάλης, ο Βασίλης Χατζηπαναγής και ο Γιώργος Κούδας ή σύγχρονοι σταρ όπως ο Γιάννης Κωσνταντέλιας, αλλά το να κάνουν -αυτοί και πολλοί άλλοι από τον στίβο, την κολύμβηση, τη γυμναστική και άλλα αθλήματα- δύο ή τρεις επισκέψεις τον χρόνο ο καθένας, μάλλον δεν είναι πολύ δύσκολο. Με την κατάλληλη προετοιμασία από την πλευρά των εκπαιδευτικών οι συναντήσεις αυτές μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμες για τα παιδιά. Σε ορισμένες περιπτώσεις αξέχαστες. Η πεμπτουσία της βιωματικής εμπειρίας. Διότι είναι άλλο πράγμα να παρακολουθεί κάποιο παιδί -αλλά και οποιοσδήποτε άνθρωπος- μία θεωρητική τοποθέτηση για το ότι πρέπει να κυνηγάει τα όνειρά του, να μη το βάζει κάτω, να έχει οργάνωση και σύστημα και εντελώς άλλο να σου μιλάει ή να σου απαντάει γι’ αυτά κάποιος που τα εφάρμοσε επιτυχώς. Κι επειδή όλοι συμφωνούν ότι τα σημερινά παιδιά χρειάζονται πρότυπα, τα πρόσωπα του αθλητισμού είναι τα καταλληλότερα για τις μαθητικές ηλικίες. Ο Γκάλης, ο Χατζηπαναγής, ο Κούδας, η Πατουλίδου, η Κελεσίδου κυκλοφορούν ανάμεσα μας, στην κυριολεξία. Το να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά είναι θέμα απόφασης και οργάνωσης των ιθυνόντων. Οι πρακτικές δυσκολίες που ενδεχομένως να προκύψουν σε τέτοιες περιπτώσεις μάλλον ξεπερνιούνται ευκολότερα όταν οι παράγοντες μιας τέτοιας πρωτοβουλίας μένουν στην ίδια πόλη.
Η Θεσσαλονίκη, ως πόλης 23 αιώνων και βάλε, που κατά καιρούς εντάχθηκε σε βασίλεια και αυτοκρατορίες με βαθύ ιστορικό αποτύπωμα, έχει να προσφέρει πολλές «ζωντανές» εμπειρίες στους μαθητές. Γι’ αυτό τα περισσότερα σχολεία πηγαίνουν στα μουσεία και επισκέπτονται συστηματικά τα μνημεία και τους αρχαιολογικούς χώρους. Αλλά πέρα από την ιστορία και το παρελθόν υπάρχει και η σύγχρονη καθημερινότητα. Καλό θα ήταν τα παιδιά να συναντήσουν από κοντά πετυχημένους ανθρώπους και ο αθλητισμός είναι προνομιακό πεδίο. Επειδή στον αθλητισμό υπάρχουν συστήματα αξιών -η προσπάθεια και η νίκη-, που ένα παιδί μπορεί να κατανοήσει. Ασφαλώς και τα διδάγματα ζωής από την επαφή με το σούπερ μάρκετ, τον φούρνο και το ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς είναι σημαντικά. Όπως και οι ιστορίες από τον παππού και τη γιαγιά. Αλλά -καλώς ή κακώς- τα πρότυπα είναι στις μέρες μας διαφορετικά. Όποιος έχει συναντήσει σε δημόσιο χώρο αυτούς τους θρύλους του αθλητισμού, μπορεί να αντιληφθεί την επιρροή που ασκούν ιδιαίτερα στα παιδιά. Διότι ακόμη κι αν δεν μπορέσουν να τους φτάσουν, ακόμη κι αν δεν το προσπαθήσουν καν, ακόμη κι αν βρίσκονται… αλλού γι’ αλλού, κάτι θα δουν τα ματάκια τους και κάτι θα πιάσουν τα αφτάκια τους. Κάτι απείρως χρησιμότερο από τις τσιχλόφουσκες και τις σαχλαμάρες που ακούνε στα πρωινάδικα και στα απογευματινάδικα της τηλεόρασης εξαιτίας των μαμάδων και των πατεράδων τους.
