Ουρά κάνουν ξαφνικά για να επισκεφθούν την Αγκυρα οι αξιωματούχοι της Δύσης μετά τις εξελίξεις στη Συρία. Η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Φον ντερ Λάιεν είχε «ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων με τον Ερντογάν για την κατάσταση στη Συρία. Η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας πρέπει να διατηρηθεί και οι μειονότητες να προστατευθούν. Θα συναντηθούμε στις αρχές της επόμενης εβδομάδας στην Τουρκία για να συζητήσουμε τι σημαίνει αυτή η εξέλιξη για την περιοχή και πέρα από αυτή», έγραψε. Ομως ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Μπλίνκεν κόβει πρώτος το νήμα με τον τούρκο ομόλογό του Φιντάν στην τουρκική πρωτεύουσα. Κρυφή ελπίδα τόσο των ίδιων, όσο και πολλών ακόμα που περιμένουν στην ουρά έπειτα από εκείνους, είναι ότι η Τουρκία θα τους… ακούσει ως προς το πώς θα ασκήσει την επιρροή της στη νέα εποχή στη Συρία μετά την πτώση του Ασαντ – αλλά, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…
Βέβαια, από όλα αυτά, η Ελλάδα βρίσκεται τελείως εκτός. Ομως, ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά, η επικείμενη τοποθέτηση επικεφαλής στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα έγινε θέμα που ξεπέρασε το επίπεδο των αμερικανικών πολιτικών μονόστηλων – και μάλιστα κατά πολύ: η δημοφιλής εκπομπή του αμερικανού κωμικού Τζίμι Κίμελ βρήκε τροφή στην απόφαση του εκλεγμένου προέδρου Τραμπ να προτείνει την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, σύντροφο του πρωτότοκου γιου του, για τη θέση. Σύμφωνα με τον Κίμελ, ο Τραμπ την… «εξόρισε» λόγω των φημών περί του χωρισμού ανάμεσα σε εκείνη και τον Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ, χωρισμός που πάντως φαίνεται να έχει συντελεστεί. «Τι οικογένεια», σχολίασε ο κωμικός: «Εχει περισσότερους συγγενείς στον Λευκό Οίκο απ’ ό,τι εγώ στην εκπομπή μου!». Η «Ντέιλι Μέιλ» πάλι, το είδε ως… «δώρο παρηγοριάς».
Πάντως, η υποψηφιότητα για την αντίστοιχη θέση στην Αγκυρα, η οποία θα καταληφθεί από έναν πολύ παλιό φίλο του Τραμπ, πρώην σύμβουλο και πρόσωπο της άμεσης εμπιστοσύνης του, τον επενδυτή ακινήτων Τομ Μπάρακ, παρά το αμφιλεγόμενο του προσώπου, δεν έδωσε τέτοια τροφή. Αντίθετα, πρέπει να θεωρείται ως κίνηση που δείχνει ότι ο Τραμπ θέλει ένα πολύ δικό του μάτι και αφτί στην τουρκική πρωτεύουσα, με ό,τι αυτό σημαίνει. Τόσο, που δεν λογαριάζει τις αρνητικές συνηχήσεις, όπως τις κατηγορίες που βάρυναν τον Μπάρακ για παράνομο λόμπινγκ υπέρ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, οι οποίες πάντως κατέπεσαν δικαστικά. Το θέμα είναι ότι η εκτίμηση που διαμορφώνεται δείχνει αναβαθμισμένη την προσοχή του επόμενου αμερικανού προέδρου για το τι συμβαίνει στην Αγκυρα και απομακρύνει διάφορους αφελείς ευσεβείς πόθους κάθετης «απόρριψης» της Τουρκίας λόγω της στάσης της σε μείζονα ζητήματα, όπως το Μεσανατολικό ή θέματα του ΝΑΤΟ, στα οποία η «λογική» τη φέρνει «απέναντι» στην κυβέρνηση Τραμπ και τα ήδη ανακοινωθέντα κομβικά στελέχη της.
Αλλωστε, από την ώρα που έγιναν γνωστά τα ονόματα του επόμενου αμερικανού υπουργού Εξωτερικών, του επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας ή των μυστικών υπηρεσιών της χώρας, δηλαδή μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, μέχρι και σήμερα, οι εξελίξεις έχουν καταστεί δραματικές με κύρια χαρακτηριστικά τους αφενός τη ραγδαία αύξηση της επιρροής τόσο της Τουρκίας όσο και του Ισραήλ στην πολύπλοκη μεσανατολική σκακιέρα και, αφετέρου, την, στα όρια της… παράνοιας, διαμόρφωση μιας πραγματικότητας στην οποία η Δύση στηρίζει τώρα την εξουσία που πάρθηκε με επαναστατικές δυνάμεις υπό έναν τζιχαντιστή πρώην μέλος της Αλ Κάιντα…
Επειδή όμως στη διεθνή πολιτική η έννοια «παράνοια» δεν υφίσταται καθώς την απαλείφει ολοκληρωτικά η έννοια «σύγκλιση συμφερόντων», τώρα ένα νέο ερώτημα εγείρεται – που αφορά έμμεσα πλην ουσιωδώς και την Ελλάδα: θα καταστεί εκ νέου κύριος στόχος των ΗΠΑ, όπως είχε συμβεί και επί Ομπάμα, η γεφύρωση του χάους μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ στις νέες αυτές συνθήκες; Και αν ναι, θα αποδειχθεί εφικτός; Ποτέ μη λες ποτέ…