Πέτρος Πολυχρονίδης: «Αν ο καθένας έκανε τη δουλίτσα που του αναλογεί, θα ήταν πολύ πιο ωραία η τηλεόραση»
Ο Πέτρος Πολυχρονίδης μίλησε στην κυπριακή εκπομπή Sunday Night, αναφερόμενος στην επιτυχημένη του πορεία με τον «Τροχό της Τύχης», τις προκλήσεις της τηλεόρασης και τη δική του στάση απέναντι στις επαγγελματικές επιλογές.
Ο παρουσιαστής περιέγραψε τη σχέση του με την εκπομπή ως κάτι πέρα από επαγγελματικό: «Ο Τροχός δεν είναι απλά μέρος της ζωής μου, είναι ένα κομμάτι που είναι ησυχαστήριο. Εγώ σε αυτή τη δουλειά πηγαίνω και ξεκουράζομαι», σημείωσε, τονίζοντας τη μακροχρόνια συνεργασία με την ομάδα του. Εξήγησε πως θεωρεί την εκπομπή πηγή χαλάρωσης, όχι απλώς μια επαγγελματική υποχρέωση: «Δεν τη βλέπω σαν τηλεόραση, ούτε καν σαν δουλειά και για αυτό χαλαρώνω».
Ο Πολυχρονίδης άσκησε κριτική στην κατεύθυνση της τηλεόρασης σήμερα, επισημαίνοντας την απώλεια προσανατολισμού: «Στην τηλεόραση και δεν το παίζω γκουρού, έχουμε χάσει το μέτρημα το τι πρεσβεύουμε. Δεν χρειάζεται να πρεσβεύουμε χίλια δυο πράγματα! Είμαστε εκεί ο καθένας για τον ρόλο του», είπε, προσθέτοντας πως ο δικός του ρόλος είναι να διασκεδάζει το κοινό.
Αναφερόμενος στη στροφή του νεότερου κοινού προς άλλες πλατφόρμες, τόνισε: «Αν ο καθένας έκανε τη δουλίτσα που του αναλογεί, θα ήταν πολύ πιο ωραία η τηλεόραση και δεν θα την αποχαιρετούσαν οι νέες γενιές. Έχουν πάει σε άλλες πλατφόρμες! Είναι ένα καμπανάκι αυτό».
Ο παρουσιαστής μίλησε και για την επιλογή του να μην εκφράζει δημόσια απόψεις για όλα τα θέματα: «Άποψη για όλα μπορεί να έχω αλλά όχι δημόσια. Σε οποιοδήποτε θέμα με ρωτήσεις θα σου απαντήσω αλλά θα την εκφράσω στους φίλους μου. Δεν θα την εκφράσω δημόσια, για όλα τα θέματα της επικαιρότητας».
Παράλληλα, δήλωσε ξεκάθαρα πως προτιμά να εργάζεται σε ρόλους που του ταιριάζουν: «Δεν μπορώ να κάνω βραδινή εκπομπή ας πούμε, ούτε πρωινό δεν μπορώ να κάνω. Ο δικός μου ο εγκέφαλος λειτουργεί μετά τις 11-12. Δεν θα έκανα ούτε μεσημεριανό».
Ο Πέτρος Πολυχρονίδης μοιράστηκε τη φιλοσοφία του για τη σημασία του να βάζεις όρια: «Με τα “όχι” χτίζεις τα πάντα γιατί με τα “ναι” δεν μπορείς να ζήσεις. Θέλω να δουλεύω για να ζω!», κατέληξε, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του για την επαγγελματική του πορεία: «Νιώθω ευλογημένος που στα 46 μου είναι δουλειές που τις αγαπάω και δεν με βρήκαν καταλάθος!».