Εσείς οι του λεκανοπεδίου, πού θα κάνετε εφέτος Πρωτοχρονιά; Κάτω από ποιας αρχής το γκι και το ου θα ανταλλάξετε το πρώτο φιλί; Του Δήμου της Αθήνας ή της Περιφέρειας Αττικής; Στο Σύνταγμα ή στο Πεδίο του Αρεως; Υπό τον ήχο της φωνής του Φοίβου Δεληβοριά ή της Νατάσσας Μποφίλιου (μην τη βάλετε κοντά στο δένδρο διότι είναι πολύ θυμωμένη με τον καπιταλισμό και, όταν τραγουδάει, κλωτσάει στον αέρα μπας και τον πετύχει) ή του Χρήστου Μάστορα και των Μελισσών; Και για να μην το πολυκουράζουμε, είστε με τον Δούκα ή με τον Χαρδαλιά; Είστε γαλάζιος ή πράσινος με βούλες; Δεξιός ή σοσιαλιστής με ολίγη από Αριστερά; Διότι τελικά δύο ήταν οι μεγάλες πολιτικές διασπάσεις της χρονιάς που τελειώνει. Μια του ΣΥΡΙΖΑ και μια της πρωτοχρονιάτικης φιέστας.
Αιτία (και αφορμή, μη γελιόμαστε) η πρωτοχρονιάτικη γιορτή που διοργανώνεται εφέτος από την Περιφέρεια στο Πεδίο του Αρεως, παράλληλα με την καθιερωμένη πλέον στο Σύνταγμα. «Για πρώτη φορά στα χρονικά γίνεται αυτό» λένε κύκλοι του Χάρη Δούκα (χρόνια ήθελα να γράψω αυτό το «κύκλοι κάποιου» αλλά ντρεπόμουν – τώρα απελευθερώθηκα). Σε ποια χρονικά; Των τελευταίων χρόνων; Διότι, απ’ όσο θυμάμαι, η πρωτοχρονιάτικη γιορτή στο Σύνταγμα καθιερώθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1990 επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου. Δεν μιλάμε δηλαδή και για τα Παναθήναια. Και ο δήμαρχος (και οι κύκλοι του) που νομίζει ότι τον κυνηγούν ο Ανδρέας Πετρουλάκης, ο Ηλίας Κανέλλης, οι συναγωνιστές του, οι ανταγωνιστές του, οι μέλισσες κι εσύ που δεν τον θέλησες, θεωρούν ότι αυτό κρύβει πολιτική σκοπιμότητα. Και η γιορτή του Χαρδαλιά ονομάστηκε «αντισυγκέντρωση». Σιγά τη μάχη της Αθήνας δηλαδή. «Δεκέμβρης του 2024 με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ…».
Ψυχραιμία παιδιά. Ε, όχι και διχασμός λόγω γιορτής. Λίγο ακόμη και θα το κάνουμε σαν τη σκηνή της Πρωτοχρονιάς του 1946 από τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Οπου μια παρέα βασιλικών (μπακούρια ένεκα η σημειολογία) συναντιούνται σε κέντρο διασκέδασης με μια παρέα αριστερών (με κορίτσια, επίσης ένεκα η σημειολογία). Οι μεν τραγουδούν «Των Αγγλων τα κανόνια και η νέα διαταγή εκάναν τους αντάρτες να τρέχουν σαν λαγοί» και οι δε απαντούν με το «Το πουλί του Σκόμπι είναι κόμποι κόμποι κι αν λυθούν οι κόμποι τι θα κάνεις Σκόμπι με την άδικη διαταγή;» – όπου διαταγή η Συμφωνία της Βάρκιζας. Ψυχραιμία λοιπόν ως προς τον εντοπισμό της πολιτικής σκοπιμότητας που σε λίγο θα την ψάχνουμε και στις αγκινάρες. Ας γίνουν και δυο και τρεις και τέσσερις και δεκατέσσερις γιορτές. Ας γίνει μια γιορτή σε κάθε συνοικία της πόλης και των περιχώρων. Ας γίνει όλη η πόλη μια γιορτή. Εξάλλου, εδώ και χρόνια, δεν γίνεται μόνο το event στο Σύνταγμα. Γίνεται και η ωραιότατη αλλαγή του χρόνου στο ΚΠΙΣΝ.
Δεν υπάρχει μονοπώλιο στη διασκέδαση. Οσοι θέλουν Μποφίλιου και Δεληβοριά θα πάνε στο Σύνταγμα. Οσοι θέλουν Μάστορα και Μέλισσες θα πάνε στο Πεδίο του Αρεως. Και μακάρι παρακάτω να τραγουδούσε ο Ρέμος, παραπάνω η Πάολα και πιο πέρα να έπαιζαν κλαρίνα και σαντουροβιόλια.
Το Taste Atlas είναι, απ’ όσο καταλαβαίνω, μία διεθνής πλατφόρμα όπου μπαίνεις και ψηφίζεις περί γεύσεων και εθνικών κουζινών. Εκεί λοιπόν η ελληνική κουζίνα αναδείχθηκε η καλύτερη στον κόσμο. Δεν λέω, μπράβο μας, αλλά δεν με πείθει και πάρα πολύ η εγκυρότητα της συγκεκριμένης λίστας. Διότι ναι μεν η μαγειρική είναι Τέχνη αλλά η γαστρονομική παράδοση κάποιων χωρών την έχει αναγάγει σε επιστήμη.
Εντάξει η Ελλάδα στην πρώτη θέση, άντε να δεχθώ ότι είναι και πάνω από την Ιταλία που είναι στη δεύτερη. Αλλά το Μεξικό στην τρίτη; Πάνω από την Τουρκία που είναι στην έκτη; Και η Ινδονησία στην έβδομη; Πάνω από τη Γαλλία που είναι στην όγδοη. Και η Κίνα στη δέκατη; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.