Η εντύπωση που υπάρχει στους περισσότερους είναι ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με την παράδοση των Γερμανών στους Συμμάχους (8-9 Μαΐου 1945) ή με τη ρίψη των ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι (6 και 8 Αυγούστου 1945). Όμως, όπως είχαμε αναφέρει στο άρθρο μας της 12/8/2024 για τις ατομικές βόμβες που έριξαν οι Αμερικανοί στην Ιαπωνία τον Αύγουστο του 1945, η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας ανακοινώθηκε από τον αυτοκράτορα Χιροχίτο στις 15 Αυγούστου 1945 και υπογράφηκε στις 2 Σεπτεμβρίου, οπότε και τερματίστηκε τυπικά και οριστικά ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ο Ντάγκλας Μακ Άρθουρ κατά την υπογραφή της σ … ησης της Ιαπωνίας στις 2 Σεπτεμβρίου 1945
Οι συγκρούσεις στην Ασία από τα τέλη του 1944 ως τον Αύγουστο του 1945
Οι Αμερικανοί είχαν καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να καταλάβουν τη Σαϊπάν, τη μεγαλύτερη από τις Μαριάνες νήσους (15 Ιουνίου 1944- 9 Ιουλίου 1944) έχοντας 3.426 νεκρούς και 10.364 τραυματίες. Η μάχη της Σαϊπάν ήταν μία από τις σφοδρότερες στον Ειρηνικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι, λόγω της ιαπωνικής προπαγάνδας, μετά την κατάληψη του νησιού, πολλοί Ιάπωνες πολίτες προτίμησαν να πέσουν από τους γκρεμούς στο βόρειο τμήμα του νησιού και να αυτοκτονήσουν. Η Σαϊπάν έγινε στη συνέχεια σημαντική αεροπορική βάση για τους Αμερικανούς τον τελευταίο χρόνο του πολέμου και τα αεροπλάνα τους μπορούσαν να φτάσουν ευκολότερα στα νησιά της Ιαπωνίας.
Στον νότο, ο Μακάρθουρ ανέβαινε και πάλι προς τις Φιλιππίνες. Στο δεύτερο μισό του 1944, οι Αμερικανοί έφταναν σε μέρη από τα οποία θα μπορούσαν να βομβαρδίσουν τις ιαπωνικές πόλεις. Στην αεροναυμαχία του Κόλπου του Λέιτε, ενός νησιού ανοιχτά των Φιλιππίνων, τον Οκτώβριο του 1944, οι Ιάπωνες χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά τους πιλότους καμικάζι, ενώ ήταν η τελευταία μάχη θωρηκτών στην ιστορία. Ο Ρούσβελτ είχε δώσει εντολή στον Μακάρθουρ να εστιάσει στις Φιλιππίνες, όμως ο Ναύαρχος Τσέστερ Νίμιτς, που «έλεγχε» το Ναυτικό, είχε διαφορετική άποψη και έστειλε αεροπλανοφόρα εναντίον της Ταϊβάν. Η κίνηση αυτή αποδείχθηκε σοφή, καθώς εκεί στάλθηκαν εκατοντάδες αεροπλάνα από τους Ιάπωνες. 600 από αυτά τέθηκαν εκτός μάχης και η αεροπορική κάλυψη των Ιαπώνων στον Κόλπο του Λέιτε μειώθηκε σημαντικά. Ακολούθησε μεγάλη καταστροφή των ιαπωνικών αεροπλανοφόρων και θωρηκτών.
Στις 20 Οκτωβρίου 1944 ξεκίνησε η απόβαση των Αμερικανών στη νήσο Λέιτε, ενώ η κύρια σύγκρουση έγινε μεταξύ 23 και 25 Οκτωβρίου 1944. Η αεροναυμαχία αυτή κάλυψε μια έκταση 100.000 τ.χλμ. Συμμετείχαν 144.000 άνδρες του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και 43.000 του Ιαπωνικού Πολεμικού Ναυτικού. Θεωρείται ως η μεγαλύτερη ναυμαχία της παγκόσμιας ιστορίας. Οι Η.Π.Α. επικράτησαν και κινήθηκαν προς τη Λουζόν, το μεγαλύτερο νησί των Φιλιππίνων και στη συνέχεια (Ιανουάριος 1945) προς τη Μανίλα (πρωτεύουσα των Φιλιππίνων). Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν τεράστιο αριθμό ανδρών, πολύ μεγαλύτερο από αυτόν που είχαν στείλει στη Βόρεια Αφρική ή την Ιταλία. Οι συγκρούσεις στη Λουζόν ήταν σφοδρότατες. Οι Ιάπωνες υπερασπιστές της, περίπου 250.000, πολέμησαν γενναία, αλλά υπέστησαν πανωλεθρία. 192.561 σκοτώθηκαν και 9.656 αιχμαλωτίστηκαν. Οι Αμερικανοί είχαν 8.436 νεκρούς και αγνοούμενους και 32.129 τραυματίες. Οι εναπομείναντες Ιάπωνες στη Λουζόν μάχονταν μάταια. Οι Φιλιππίνες ουσιαστικά είχαν καταληφθεί. Πάντως, στη νήσο Μιντανάο των Φιλιππίνων, κάποιοι Ιάπωνες εξακολουθούσαν να πολεμούν ως τις 15 Αυγούστου 1945! Με την καταστροφή του ιαπωνικού στόλου στο Λέιτε και την κατάληψη των Φιλιππίνων, η ιαπωνική ναυτική δύναμη δεν έπαιζε κανέναν απολύτως ρόλο στο θέατρο επιχειρήσεων του Ειρηνικού.
Στο μεταξύ, στα τέλη του 1944- αρχές του 1945, αμερικανικά, βρετανικά, ινδικά και κινέζικα στρατεύματα ελευθέρωσαν την Μπούρμα (νυν Μιανμάρ, παλαιότερα γνωστή και ως Βιρμανία), στο πλαίσιο της «Επιχείρησης Δράκουλας». Περίπου 150.000 Ιάπωνες σκοτώθηκαν πολεμώντας στην Μπούρμα και λιγότεροι από 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι, από τους οποίους μόλις 400 ήταν «οριακά υγιείς», όπως γράφει ο Norman Stone και συνεχίζει: «Αν οι Ιάπωνες στρατιώτες εξακολουθούσαν να ενεργούν με αυτό τον τρόπο, τότε δεν υπήρχε καμία ελπίδα να δοθεί ένα λογικό τέλος στον πόλεμο».
Στη συνέχεια μπήκαν στο στόχαστρο των Η.Π.Α. τα νότια νησιά της Ιαπωνίας. Τον Φεβρουάριο ήταν η σειρά της Ιβοζίμα (ή Ίβο Τζίμα), ενώ στο χρονικό διάστημα Μαΐου-Ιουνίου 1945 ακολούθησε η Οκινάβα (ή Οκινάουα). Οι Ιάπωνες καμικάζι προκάλεσαν τις μεγαλύτερες απώλειες σε μια ναυμαχία στην ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού των Η.Π.Α., σκοτώνοντας 5.000 άνδρες και βυθίζοντας ή προκαλώντας ζημιές σε μεγάλα πλοία. Η Οκινάβα ήταν εξαιρετικά καλά προετοιμασμένη για την αμερικανική επίθεση. Από τους 117.000 Ιάπωνες υπερασπιστές της Οκινάβα, περίπου 100.000 και άλλοι 42.000 πολίτες σκοτώθηκαν! Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί που τους ενίσχυσαν είχαν 12.855 νεκρούς. Η μάχη της Οκινάβα έληξε στις 22 Ιουνίου 1945 με νίκη των Συμμάχων. Στις 29 Ιουνίου, ο Αρχηγός του Ιαπωνικού Επιτελείου Μιτσούρου Ουσιζίμα και ο Αρχηγός του Επιτελείου του Στρατηγός Ιζάμου Κο, αφού πρώτα γευμάτισαν με παραδοσιακό τρόπο, αυτοκτόνησαν «τελετουργικά» με χαρακίρι. Άλλοι επτά βαθμοφόροι του Επιτελείου αυτοκτόνησαν χρησιμοποιώντας τα πιστόλια τους. «Ήταν μια εκδήλωση συλλογικής παραφροσύνης, η οποία απλώς ενέτεινε την αποφασιστικότητα των Αμερικανών να φτάσουν μέχρι τέλους στην εκεχειρία», γράφει ο Norman Stone.
Αμερικανοί στρατιώτες στην Οκινάβα
Κλείσιμο
Όταν άρχισαν να απελευθερώνονται αιχμάλωτοι των Ιαπώνων, σχεδόν όλοι ήταν αποστεωμένοι. Το 1/3 των αιχμαλώτων είχε πεθάνει. Αντίθετα, από τους Αμερικανούς και Βρετανούς που είχαν πέσει στα χέρια των Γερμανών, μόνο το 5% δεν κατάφερε να επιβιώσει. Γενικότερα, οι Ιάπωνες ξεπέρασαν σε βαρβαρότητες όλους τους αντιπάλους τους. Βασικά θύματά τους ήταν οι Κινέζοι: 16-20 εκατομμύρια σκοτώθηκαν από Ιάπωνες στη διάρκεια του Β’ Π.Π. Σε αυτούς δεν περιλαμβάνονταν οι νεκροί Κινέζοι τη δεκαετία του 1930. Στις ωμότητες των Ιαπώνων έχουμε αναφερθεί σε άρθρο μας στις 20 Ιουλίου 2024.
Η διάσκεψη του Πότσνταμ- Η υπόσχεση του Στάλιν στους Συμμάχους
Τρούμαν, Άτλι και Στάλιν συναντήθηκαν στο Πότσνταμ, προάστιο του Βερολίνου, μεταξύ 17 Ιουλίου και 2 Αυγούστου 1945. Στη Διάσκεψη της Γιάλτας, τον Φεβρουάριο του 1945 είχε επιτευχθεί Συμφωνία που προέβλεπε ότι μόλις έληγε ο πόλεμος στην Ευρώπη, η ΕΣΣΔ θα τερμάτιζε το Σύμφωνο μη επίθεσης με την Ιαπωνία και θα της κήρυττε τον πόλεμο. Σε αντάλλαγμα παραχωρήθηκε στον Στάλιν ο έλεγχος της Ευρώπης ανατολικά του Έλβα. Ο Σοβιετικός ηγέτης εξέλαβε την παραχώρηση αυτή, εκτός των άλλων, σε κέρδη στο Ιράν, αλλά και σε βάρος της Τουρκίας. Οι Αμερικανοί δεν ήθελαν την παρουσία των Σοβιετικών στην Κίνα και την Ιαπωνία, από την άλλη πλευρά όμως ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτούς να υποχρεωθούν να καταλάβουν μόνοι τους την Ιαπωνία. Ο Στάλιν υποσχέθηκε να αναλάβει δράση τρεις μήνες μετά τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη, κάτι που έκανε, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Τα πολεμικά γεγονότα στην Ασία μετά τη συνθηκολόγηση της Γερμανίας – Η υπόσχεση του Στάλιν στους Συμμάχους – Η επίθεση των Σοβιετικών στη Μαντζουρία και τα εδαφικά οφέλη που αποκόμισε η ΕΣΣΔ – Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας
Άτλι, Τρούμαν και Στάλιν στο Πότσνταμ το 1945
Από την άλλη πλευρά, οι Ιάπωνες δεν έδειχναν ότι είναι διατεθειμένοι να παραδοθούν. Μετά την κατάληψη της Ιβοζίμα και της Οκινάβα ήταν πολύ πιο εύκολο για τα αμερικανικά βομβαρδιστικά Β-29 υπό τις διαταγές του Κέρτις Λεμέι ναι χτυπούν πόλεις της Ιαπωνίας, καθώς ούτε καταδιωκτικά αεροπλάνα είχαν οι Γιαπωνέζοι, ούτε είχαν αναπτύξει αντιαεροπορικά πυροβόλα, όπως είχαν κάνει οι Γερμανοί. Μεταξύ 9 και 10 Μαΐου 1945, 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο Τόκιο μετά από ανεξέλεγκτη πυρκαγιά που προκλήθηκε από αεροπορική αμερικανική επίθεση. Τα ποτάμια και τα κανάλια της Ιαπωνίας ναρκοθετήθηκαν από αέρος, στο πλαίσιο της Επιχείρησης Λιμοκτονία, με αποτέλεσμα οι ιαπωνικές οικογένειες να μην βρίσκουν τροφή. Το ίδιο είχε συμβεί και στη Γερμανία. Οι Ιάπωνες διατηρούσαν δίαυλους επικοινωνίας με τη Μόσχα και επιχειρούσαν να πείσουν τους Σοβιετικούς να μεσολαβήσουν για να επιτευχθεί μια έντιμη ειρήνη. Εξακολουθούσαν όμως να υποκρίνονται ότι βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, κάτι που εξόργισε τον Ιάπωνα πρεσβευτή στη Μόσχα, έναν άνθρωπο που διέθετε κοινή λογική. Πρωταγωνιστές όλης αυτής της τακτικής ήταν οι Ιάπωνες στρατιωτικοί, που διακήρυτταν ότι θα αντισταθούν μέχρι το τέλος.
Στις Η.Π.Α. βέβαια, εργάζονταν πυρετωδώς για την κατασκευή της ατομικής βόμβας. Τον Ιούλιο του 1945, αυτή δοκιμάστηκε με επιτυχία στην έρημο του Νέου Μεξικού. Ο Χάρι Τρούμαν, που διαδέχθηκε τον Ρούσβελτ, ο οποίος πέθανε αιφνιδιαστικά τον Απρίλιο του 1945, προβληματίστηκε πολύ, τελικά έδωσε γενική εξουσιοδότηση στην Αεροπορία Στρατού. Στις 6 και 9 Αυγούστου 1945 ρίχτηκαν στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι οι δύο ατομικές βόμβες.
Η σοβιετική εισβολή στην Ιαπωνία
Ακόμα και τότε, πολλοί θεωρούν αβέβαιο ότι οι Ιάπωνες θα σταματούσαν να πολεμούν. Στις 9 Αυγούστου 1945 όμως, δεν ήταν μόνο η βόμβα που έπεσε στο Ναγκασάκι, αλλά και το τέλος της τρίμηνης «προθεσμίας» που είχε λάβει ο Στάλιν για να επιτεθεί στην Ιαπωνία, καθώς συμπληρωνόταν τρεις μήνες από την 9η Μαΐου οπότε συνθηκολόγησε η Γερμανία.
Η σοβιετική επιχείρηση στη Νότια Σαχαλίνη
Η Ρωσία, μετέπειτα Σοβιετική Ένωση, και η Ιαπωνία είχαν παρελθόν στις πολεμικές συγκρούσεις. Τον 20ό αιώνα, ο ρωσοΐαπωνικός πόλεμος το 1904-1905 έληξε με τη Συνθήκη του Πόρτσμουθ (όχι της Μ. Βρετανίας, αλλά του Πόρτσμουθ στο Μέιν των Η.Π.Α.). Με το «στημένο» περιστατικό του Mukden και την ιαπωνική εισβολή στη Μαντζουρία τον Σεπτέμβριο του 1931, η Ιαπωνία απέκτησε τον έλεγχο της Κορέας, της Μαντζουρίας και της Νότιας Σαχαλίνης. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 σημειώθηκαν ορισμένα σοβαρά συνοριακά σοβιετοϊαπωνικά επεισόδια, τα οποία οδήγησαν στο Σύμφωνο Ουδετερότητας μεταξύ των δύο χωρών (Απρίλιος 1941). Έτσι οι Σοβιετικοί απέσυραν δυνάμεις από την Ασία και τις μετέφεραν στο πολεμικό μέτωπο με τους Γερμανούς, ενώ και οι Ιάπωνες ασχολήθηκαν απερίσπαστοι με τις πολεμικές τους επιχειρήσεις στον Ειρηνικό και την Ασία.
Μετά τη μάχη του Στάλινγκραντ και τη διαφαινόμενη ήττα της Γερμανίας, ο Στάλιν άρχισε να σκέφτεται ξανά το μέτωπο με την Ιαπωνία. Ξεκίνησε μάλιστα τις καταγγελίες κατά της Ιαπωνίας και παράλληλα συγκέντρωνε προμήθειες και στρατεύματα στην Άπω Ανατολή. Και στη Διάσκεψη της Τεχεράνης, τον Νοέμβριο του 1943, ο Στάλιν συμφώνησε με τους Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ ότι η ΕΣΣΔ θα ξεκινούσε πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας, μόλις η Γερμανία ηττηθεί. Ήξερε όμως ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να πολεμά σε δύο μέτωπα, ενώ ταυτόχρονα ήθελε να αποσπάσει και ανταλλάγματα τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Άπω Ανατολή.
Από τις αρχές του 1945 ήταν φανερό ότι η ΕΣΣΔ θα ξεκινούσε πόλεμο με την Ιαπωνία, κάτι που είχαν καταλάβει και οι Ασιάτες, τα πράγματα για τους οποίους δεν πήγαιναν καθόλου καλά στον Ειρηνικό και αναγκάστηκαν να μεταφέρουν εκεί στρατεύματα από την Μαντζουρία. Οι Σοβιετικοί αποφάσισαν να τερματίσουν το Σύμφωνο Ουδετερότητας με την Ιαπωνία. Όταν αυτό έληξε, τον Απρίλιο του 1945, ενημέρωσαν τους Ιάπωνες ότι δεν σκόπευαν να ανανεώσουν το Σύμφωνο, ωστόσο τους καθησύχαζαν λέγοντάς τους ότι αυτό θα ισχύει για 12 μήνες ακόμα.
Χάρτης των επιχειρήσεων της ΕΣΣΔ στη Μαντζουρία το 1945
Οι Ιάπωνες, στις αρχές του καλοκαιριού του 1945, βρίσκονταν σε τραγική θέση. Στα τέλη Ιουνίου μάλιστα η κυβέρνηση του Βαρόνου Σουζούκι πλησίασε τους Σοβιετικούς ενημερώνοντάς τους ότι θέλουν να συνάψουν ειρήνη με τους Συμμάχους, αρκεί αυτή να μην είναι «άνευ όρων» και ως αντάλλαγμα έκαναν σημαντικές εδαφικές παραχωρήσεις στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν εξέφρασε ενδιαφέρον (άγνωστο αν αυτό ήταν ειλικρινές ή προσποιητό). Μετά τη διάσκεψη του Πότσνταμ όμως, η απόφασή του να εισβάλει στην Ιαπωνία ήταν οριστική και αμετάκλητη. Στις 24 Ιουλίου 1945 το προσωπικό της πρεσβείας της ΕΣΣΔ στην Ιαπωνία ανακλήθηκε και στις 17.00 (ώρα Μόσχας) της 8ης Αυγούστου 1945, ο Σοβιετικός Υπουργός Εξωτερικών Μολότοφ κάλεσε τον Ιάπωνα πρεσβευτή Naotake Sato στο Κρεμλίνο και τον ενημέρωσε ότι η ΕΣΣΔ θα θεωρούσε ότι από τις 9 Αυγούστου βρίσκεται σε πόλεμο με την Ιαπωνία. Στις 5.01 π.μ. (ώρα Μόσχας) της 9ης Αυγούστου 1945 η ΕΣΣΔ ξεκίνησε την εισβολή στην Μαντζουρία, σε τρία μέτωπα. Σύμμαχοι των Σοβιετικών ήταν η Μογγολία και πολιτοφύλακες του PLA (ΚΚ Κίνας). Από την άλλη πλευρά, εκτός από την Ιαπωνία υπήρχαν και τα κράτη μαριονέτες της, το Manchukuo (στη ΒΑ Κίνα, που δημιουργήθηκε το 1932) και το Mengjiang (στην Εσωτερική Μογγολία, που δημιουργήθηκε το 1939).
Δεν θα επεκταθούμε σε πολλές λεπτομέρειες από τον σοβιετοϊαπωνικό πόλεμο, θα δούμε σε γενικές γραμμές τα γεγονότα. Οι σοβιετικές δυνάμεις από τα ξημερώματα της 9ης Αυγούστου 1945 ξεκίνησαν σφοδρές επιθέσεις στη Μαντζουρία. Οι Ιάπωνες αντιστάθηκαν σθεναρά στην πόλη Hailar, όμως δεν είχαν τα απαραίτητα αντιαρματικά όπλα για τα σοβιετικά τεθωρακισμένα. Έτσι χρησιμοποιούσαν βομβιστές αυτοκτονίας ζωσμένους με χειροβομβίδες ως αυτοσχέδια αντιαρματικά! Και πιλότοι καμικάζι βέβαια προσπαθούσαν με τις θυσίες τους να αναχαιτίσουν τους Σοβιετικούς χωρίς αποτέλεσμα. Πολύ σημαντική ήταν η συμμετοχή των Σοβιετικών αλεξιπτωτιστών που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ της ΕΣΣΔ. Πάντως, οι Σοβιετικοί φέρθηκαν με επιεικώς απάνθρωπο τρόπο στους Ιάπωνες αιχμαλώτους. Οι μνήμες από τις συγκρούσεις της δεκαετίας του 1930 (κάποιοι ιστορικοί αναφέρουν ότι η συμπεριφορά των Σοβιετικών ήταν μια μορφή αντιποίνων για όσα υπέστησαν οι πρόγονοί τους από τους Ιάπωνες το 1904-1905!) έπαιξαν σημαντικό ρόλο σε αυτό. Στις 11 Αυγούστου οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη νήσο Σαχαλίνη. Το νησί μετά τον πόλεμο του 1904-1905 είχε χωριστεί σε δύο μέρη: το βόρειο μισό βρισκόταν υπό τον έλεγχο της, τότε, Ρωσικής Αυτοκρατορίας, μετέπειτα της ΕΣΣΔ και το τμήμα νότια του 50ου παραλλήλου ανήκε στην Ιαπωνία και ήταν γνωστό ως Νομός Καραφούκο. Στις 11 Αυγούστου 1945 ισχυρές σοβιετικές δυνάμεις εισέβαλαν στα Καραφούκο, αλλά αντιμετώπισαν σθεναρή αντίσταση από τους Ιάπωνες. Η Σαχαλίνη καταλήφθηκε οριστικά από τους Σοβιετικούς στις 25 Αυγούστου. Περίπου 18.200 Ιάπωνες αιχμαλωτίστηκαν και στάλθηκαν στη Σιβηρία. Οι περισσότεροι από αυτούς πέθαναν από το κρύο και τις κακουχίες. Ολόκληρη η Σαχαλίνη προσαρτήθηκε πλέον στην ΕΣΣΔ.
Σοβιετικό άρμα μάχης Τ-34
Στη Βόρεια Κορέα οι επιχειρήσεις των Σοβιετικών ξεκίνησαν στις 11 Αυγούστου και ολοκληρώθηκαν με επιτυχία στις 17 Αυγούστου 1945. Σημαντική ήταν συμβολή του Σοβιετικού Στόλου του Ειρηνικού στην επικράτηση της ΕΣΣΔ.
Οι Σοβιετικοί σκόπευαν να επιτεθούν επίσης στη νήσο Χοκάιντο, τελικά όμως αποφάσισαν να στραφούν στις Κουρίλες Νήσους. Οι μάχες εκεί ξεκίνησαν στις 18 Αυγούστου. Στις 23 Αυγούστου, οι 20.000 Ιάπωνες που βρίσκονταν στις Κουρίλες διατάχθηκαν να παραδοθούν, στο πλαίσιο της γενικής παράδοσης της Ιαπωνίας. Ορισμένοι όμως αγνόησαν τη διαταγή και συνέχισαν να πολεμούν! Μόνο η επίθεση του 87ου Σώματος Τυφεκιοφόρων της ΕΣΣΔ την 1η Σεπτεμβρίου 1945 έκαμψε την αντίσταση των Ιαπώνων. Η κατάληψη των Κουρίλων ολοκληρώθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου και τα νησιά προσαρτήθηκαν στην ΕΣΣΔ. Σήμερα ανήκουν στη Ρωσία. Υπάρχει όμως μέχρι σήμερα αμφισβήτηση από την πλευρά της Ιαπωνίας για τα τέσσερα νοτιότερα νησιά των Κουρίλων (Iturup, Kunashir, Shikotan και Habomai), τα οποία αποτελούν αντικείμενο αντιπαράθεσης μεταξύ Ρωσίας και Ιαπωνίας μέχρι σήμερα! Η χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου θεωρεί ότι αυτά δεν ανήκουν στις Κουρίλες και είναι αμφισβητούμενης κυριαρχίας… Για το θέμα των Κουρίλων που ναι μεν είναι άγνωστο και αφορά νησιά που βρίσκονται πολύ μακριά από την Ελλάδα, θα επανέλθουμε, καθώς θεωρούμε ότι έχει και, έμμεσα, ελληνικό ενδιαφέρον. Το γράφουμε από τώρα για να μην ξεκινήσουν τα σχόλια ότι «προετοιμάζετε το έδαφος για παραχώρηση νησιών», «κάτι ξέρετε και δεν το λέτε» κ.λπ.
Η συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας- Ποιοι λόγοι οδήγησαν σε αυτή;
Στις 10.00 π.μ. της 14/08/1945 ο αυτοκράτορας Χιροχίτο δήλωσε στο Υπουργικό Συμβούλιο ότι η χώρα του πρέπει να συνθηκολογήσει καθώς η ΕΣΣΔ της κήρυξε τον πόλεμο «και οι επιθέσεις αυτοκτονίας δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τη δύναμη της επιστήμης». Κατά τη διάρκεια του Υπουργικού Συμβουλίου εκδηλώθηκε στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την ηγεσία του Ταγματάρχη Kenji Hatanaka. Οι στασιαστές προσπάθησαν να καταλάβουν το παλάτι και να αποτρέψουν τον Χιροχίτο από την αναγγελία της συνθηκολόγησης. Τελικά το πραξικόπημα συντρίφτηκε λίγο αργότερα…
Καθώς όμως κανείς επίσημος Ιάπωνας δεν ήθελε να υπογράψει τη συνθηκολόγηση, αυτή έγινε με καθυστέρηση 15 και πλέον ημερών! Η υπογραφή έγινε στις 2 Σεπτεμβρίου 1945, στις 9 π.μ. ώρα Τόκιο, στον Κόλπο της ιαπωνικής πρωτεύουσας, στο κατάστρωμα του θωρηκτού «USS Misuri». Εκ μέρους των Συμμάχων υπέγραψαν οι Αμερικανοί Macarthur και Nimitz και εκπρόσωποι άλλων 8 συμμαχικών χωρών, ανάμεσά τους ο Βρετανός ναύαρχος Fraser, ο Γάλλος Στρατηγός Philippe Leclerk de Hauteclocdue και ο Κινέζος Στρατηγός Xu Yonchang. Εκ μέρους της Ιαπωνίας υπέγραψαν ο Υπουργός Εξωτερικών Mamoru Shigemitsu και ο Στρατηγός Yoshijiro Umezu.
Ποιοι λόγοι όμως οδήγησαν τους Ιάπωνες στη συνθηκολόγηση; Στον δυτικό κόσμο, και στη χώρα μας, υπάρχει η εντύπωση ότι οι αμερικανικές ατομικές βόμβες οδήγησαν σε αυτή. Αντίθετα, οι Ιάπωνες θεωρούν ότι σημαντικότερος λόγος ήταν η σοβιετική επίθεση. Ας δούμε όμως τι γράφουν κάποιοι επιφανείς ξένοι επιστήμονες.
Στο περιοδικό «The Weekly Standard», ο Αμερικανός ιστορικός Richard B. Frank, παραθέτει την «κλασική» άποψη ότι οι αμερικανικές ατομικές βόμβες οδήγησαν στην ιαπωνική συνθηκολόγηση και άλλες αντίθετες, σύμφωνα με τις οποίες οι Ιάπωνες ήταν έτοιμοι να παραδοθούν πριν την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.
Ο Tsuyoshi Hasegawa θεωρεί ότι ο κυριότερος λόγος για την ιαπωνική συνθηκολόγηση ήταν οι γρήγορες και καταστροφικές σοβιετικές νίκες και το γεγονός ότι πλέον οι Ιάπωνες δεν μπορούσαν να ελπίζουν σε σοβιετική διαμεσολάβηση για σύναψη ειρήνης. Στο ντοκιμαντέρ «Battlefield» μιλούν διάφοροι ιστορικοί, οι περισσότεροι από τους οποίους συμφωνούν με τον Hasegawa, κάποιοι όμως προσθέτουν (συμφωνούμε μαζί τους), ότι η ιαπωνική παράδοση δεν οφείλεται σε ένα μόνο γεγονός.
Τέλος, o Ward Hayes Wilson υποστηρίζει ότι μόνο λόγω της σοβιετικής εισβολής παραδόθηκαν οι Ιάπωνες. Αναφέρει μάλιστα τη συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου της Ιαπωνίας τον Ιούνιο του 1945, στην οποία οι συμμετέχοντες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η διατήρηση της σοβιετικής ουδετερότητας θα «καθόριζε τη μοίρα της Αυτοκρατορίας» και επίσης, ότι τα μέλη του Ανώτατου Συμβουλίου δεν έδιναν μεγάλη προσοχή και σημασία στους βομβαρδισμούς των ιαπωνικών πόλεων…
Χίρου Ονόντα
Όπως είναι ίσως γνωστό, κάποιοι μεμονωμένοι Ιάπωνες συνέχισαν να πολεμούν(!). Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δύο Ιάπωνες στις Φιλιππίνες, ο ένας από τους οποίους σκοτώθηκε και ο άλλος, ο Χίρου Ονόντα παραδόθηκε το 1974 και επέστρεψε στην πατρίδα του, αφού είχε σκοτώσει 30 Φιλιππινέζους και τραυματίσει άλλους 100! Έλαβε όμως χάρη από τον δικτάτορα Μάρκος που κυβερνούσε τότε τις Φιλιππίνες. Αναφορές για μεμονωμένους Ιάπωνες που… πολεμούσαν υπήρχαν ως και τη δεκαετία του 1990. Φαίνεται όμως ότι δεν ισχύουν…
Ειδήσεις σήμερα:
Μόνο 2 από τους 181 επιβαίνοντες επέζησαν από τη συντριβή του αεροσκάφους στη Νότια Κορέα – Δείτε βίντεο με τη στιγμή της έκρηξης
Ανοιχτά καταστήματα και σούπερ μάρκετ σήμερα, τελευταία Κυριακή του 2024
Βίωσα πολλή τοξικότητα και επιθετικότητα στο περιβάλλον της τηλεόρασης, είπε η Βίκυ Καγιά
Συνεχίζοντας σε αυτό τον ιστότοπο αποδέχεστε την χρήση των cookies στη συσκευή σας όπως περιγράφεται στην πολιτική cookies
Μάθετε περισσότερα εδώ
Αποδοχή