Οσο ανοίγει η συζήτηση για τις τράπεζες γίνεται και πιο ενδιαφέρουσα. Ξεκίνησε από τον ανεδαφικό αλλά με επικοινωνιακά οφέλη έκτακτο φόρο, επεκτάθηκε και λογικά στο σοβαρό θέμα των προμηθειών και πλέον μπαίνουν στο τραπέζι και άλλα θέματα. Για παράδειγμα, τώρα που το συζητάμε, θυμηθήκαμε ότι υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός μικρών επιχειρήσεων που μέσα στην κρίση κοκκίνισαν τα δάνειά τους.
Στη συνέχεια αυτά (τα δάνεια) πουλήθηκαν από τις τράπεζες στα funds και έκτοτε, παρά το γεγονός ότι πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις ανέκαμψαν και πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, βρίσκονται εγκλωβισμένες στους servicers, χωρίς καμία πρόσβαση σε επιπλέον χρηματοδότηση. Οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις συνεχίζουν να βιώνουν βαρύ «μνημόνιο», εν μέσω πρωτοφανούς άνοιξης της οικονομίας και ουδείς ασχολείται. Σίγουρα όχι η κυβέρνηση, σίγουρα όχι η αντιπολίτευση. Για την ακρίβεια, έχει τεθεί από τις τράπεζες ως θέμα στον επόπτη τους στη Φρανκφούρτη, αλλά απάντηση δεν έχει έρθει.
Με ένα άλλο θέμα που επίσης αφορά και τις τράπεζες, αυτό των κλειστών ακινήτων, η κυβέρνηση ασχολείται εδώ και καιρό. Αν δεν κάνω λάθος περίπου τέσσερα χρόνια έχει συμπληρώσει αυτή η προσπάθεια. Αν κρίνω από το επίπεδο των τιμών των ακινήτων και κυρίως των ενοικίων, αποτέλεσμα σοβαρό δεν δείχνει να υπάρχει. Τους τελευταίους μήνες έχει εντοπίσει η κυβέρνηση και σωστά ότι μια σοβαρή δεξαμενή κλειστών διαμερισμάτων, που κανείς δεν χρησιμοποιεί, βρίσκεται στα χέρια των τραπεζών και των servicers. Βρίσκεται στα χέρια τους, γιατί όπως διαπιστώνει η Κομισιόν στη χθεσινή της γνωμοδότηση επί του κρατικού προϋπολογισμού, οι περισσότεροι πλειστηριασμοί κηρύσσονται άγονοι, ενώ επιπλέον μέχρι την εκπλειστηρίασή τους δεν μπορούν να ενοικιαστούν καθώς βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση και χρειάζονται ανακαίνιση.
Προφανώς οι τράπεζες δεν μπορούν να ασχοληθούν με αυτή τη δουλειά, αλλά ενδεχομένως κάποιος θα υπάρχει που να μπορεί να την κάνει. Μιλάμε για πάνω από 20.000 οικιστικά ακίνητα σε μεγάλες πόλεις, τα οποία δεν χρήζουν μόνο φρεσκαρίσματος, αλλά έχουν και πολλές αυθαιρεσίες. Κατά την πολεοδομική αργκό χρήζουν τακτοποιήσεων, τις οποίες επίσης κάποιος πρέπει όχι μόνο να κάνει αλλά και να πληρώσει. Και εδώ αρχίζουν τα προβλήματα, καθώς θα πρέπει να βρεθεί μια λύση για το πώς τα ακίνητα θα πέσουν στην αγορά.
Στον… δρόμο όμως βρίσκεται εδώ και πάνω από 4 χρόνια η δημιουργία του φορέα που θα επιτρέπει σε ιδιώτες, αλλά και σε μικρές επιχειρήσεις που βρίσκονται σε διαδικασία πτώχευσης ή αναγκαστικής εκτέλεσης με εμπράγματη εξασφάλιση στην κύρια κατοικία τους, να μισθώνουν την ιδιοκτησία τους και να διατηρούν το δικαίωμα επαναγοράς της για διάστημα 12 ετών. Ούτε φορέα είδαμε, ούτε ενοικιάσεις έγιναν, ούτε η διαδικασία της επαναγοράς έχει ξεκινήσει. Υπάρχει μόνο μια δέσμευση ότι εντός του πρώτου εξαμήνου του 2025 θα ξεκινήσει η διαγωνιστική διαδικασία για την επιλογή του επενδυτή που θα αναλάβει τη διαχείριση του φορέα. Να μην πάρει κανένα χρόνο αυτή η διαδικασία; Να μην πάρει τον χρόνο του ο επενδυτής να βρει τα πατήματά του; Πριν από το 2026 δύσκολα θα έχουμε επενδυτή και προφανώς φορέα. Και τα προβλήματα θα συνεχίσουν να αναμένουν λύσεις. Είπαμε, έχει ανοίξει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα τραπεζικά και το ιδιωτικό χρέος…