Μια Παναγιά με αραβική καφίγια, που έκανε μόδα στον αυτοαποκαλούμενο προοδευτικό χώρο ο Αραφάτ, από τα μάτια της οποίας κυλάνε ματωμένα δάκρυα, κρατά στην αγκαλιά της έναν Χριστό με ακρωτηριασμένο το πόδι του. Η εικόνα αυτή, εμπλουτισμένη με το σύνθημα «Οχι Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ», είναι η συνεισφορά της Νέας Αριστεράς, ενός από τα τμήματα του υπό κυοφορία «λαϊκού μετώπου» – ή μάλλον της οργάνωσης της Νέας Αριστεράς Γλυφάδας. Εύγλωττη η ερμηνεία της. Διά της συγκινήσεως επιδιώκει να ευαισθητοποιήσει όσους θεωρούν ότι το Παλαιστινιακό είναι υπόθεση της επιθετικότητας του Ισραήλ.
Με την εικόνα αυτή διαφώνησε και την επέκρινε ο πρώην ευρωβουλευτής της ΝΔ, Στέλιος Κυμπουρόπουλος, διότι όπως έγραψε «γελοιοποιεί και “παίζει” με την Παναγία και τον Ιησού». «Δεν έχει δικαίωμα κανένας και καμιά οργάνωση ή κόμμα να εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο, μη σεβόμενοι τις πεποιθήσεις και την πίστη του άλλου, την πίστη ενός λαού και έθνους», λέει ο Κυμπουρόπουλος.
Ο πρώην ευρωβουλευτής, που συνήθως δεν εμβαθύνει και παρακολουθεί επιδερμικά, με στερεότυπα μιας παλαιάς αφελούς εθνικοφροσύνης τα πράγματα, κάνει λάθος. Είναι κεκτημένο των κοινωνιών μας πολίτες ή οργανωμένες ομάδες να απορρίπτουν πεποιθήσεις ή ακόμα και να μην τις σέβονται, μάλιστα με τον Ν. 4619/2019 δεν υφίσταται αδίκημα κακόβουλης βλασφημίας. Προφανώς και δικαιούται να ασκεί κριτική, όπως δικαιούνται και οι ιδεολογικοί αντίπαλοί του να μη συμμερίζονται τις απόψεις του. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα όλων μας η κατάθεση μιας άποψης και η διαφωνία με αυτή. (Βεβαίως, πάντα υπάρχει πρόβλημα όταν, αντί της κριτικής, αρχίζουν οι βρισιές και οι κατάρες, όταν τα επιχειρήματα αντικαθίστανται από προσωπικές επιθέσεις με ρητορική μίσους – και χθες ο συγκεκριμένος πολιτικός υπέστη και τέτοιου τύπου χυδαιότητες).
Η επιφανειακή κριτική του Κυμπουρόπουλου δεν σημαίνει ότι η συγκεκριμένη εικόνα, το νόημα που της δίνει η Νέα Αριστερά και τα μηνύματά της είναι υπεράνω κριτικής. Στην πραγματικότητα, η επίκληση μιας Παναγίας στα μέτρα της Νέας Αριστεράς σημαίνει ότι ένα κόμμα και ένας χώρος που κατά κανόνα δεν θρησκεύονται μπαίνουν στον χώρο της θρησκείας, για να μπορούν να μιλήσουν σε ευρύτερο ακροατήριο εκείνου που συνήθως εκπροσωπούν. Προφανώς και έχουν θέση για το Παλαιστινιακό, αναφανδόν με τους Παλαιστινίους σε ό,τι κι αν συμβεί, γι’ αυτό και αντιμετώπισαν αμήχανα το έγκλημα της 7ης Οκτωβρίου το οποίο στη συνέχεια συνεχώς «λησμονούν».
Τι σημαίνει όμως η χρησιμοποίηση της Παλαιστίνιας Παναγίας; Κάτι απλό. Η Νέα Αριστερά αναθρησκειοποιεί ένα κατά βάση πολιτικό πρόβλημα εργαλειοποιώντας το. Στην ουσία, δηλαδή, ένα κόμμα της Αριστεράς που συστηματικά μιλάει για την πολιτική ερήμην των θρησκειών, εκμεταλλεύεται με κυνικό τρόπο το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων και προτάσσει ένα πανανθρώπινο σύμβολο προσαρμοσμένο στις ιδέες του για να αποκτήσει ορατότητα στον δημόσιο χώρο, δηλαδή για να το προσέξουν.
Εχω την εντύπωση ότι δεν είναι αθέμιτος τρόπος προσέλκυσης ακροατηρίου. Αλλά, προφανώς, εξίσου θεμιτή είναι και η ανάλυσή του. Σε έναν δημόσιο χώρο όπου οι συμβολισμοί, οι αφορισμοί, η ηθικολογία και η απολιτικοποίηση κερδίζουν έδαφος, ο δημόσιος λόγος απαιτεί όλο και περισσότερο την κριτική, για όλο και περισσότερες «λεπτομέρειες», που όμως συνθέτουν την ουσία.
Πάντως, όσο οι συνιστώσες ενός επικείμενου «λαϊκού μετώπου» αδυνατούν να ξεκολλήσουν από τις λεπτομέρειες, τόσο το εγχείρημα θα ξεθωριάζει κι άλλο. Αν μάλιστα το κατανοούσε και το ΠΑΣΟΚ…