Ο Μαξ τελείωσε και τυπικά το πρωτάθλημα οδηγών με μία «απλή» 5η θέση στο Βέγκας. Ίσως, όμως, η επίδοση αυτή φωτίζει μία παραγνωρισμένη πτυχή της εκπληκτικής φετινής σεζόν του Ολλανδού.
Επιθετικός, γρήγορος, απαιτητικός και ίσως ορισμένες φορές εριστικός . Αυτά ίσως θα ήταν τα πρώτα επίθετα που θα χρησιμοποιούσε κάποιος ουδέτερος φίλος της F1 για να περιγράψει τον Μαξ Φερστάπεν.
Και σίγουρα η πορεία του Ολλανδού στην F1 από το 2015 θα δικαιολογούσε πλήρως τον υποθετικό φίλαθλο του παραδείγματός μας. Δεν είμαστε τόσο σίγουροι, όμως, για το εάν θα συμφωνούσε κανείς με τον χαρακτηρισμό «στρατηγική» για την οδήγηση του Μαξ.
Από φέτος, λοιπόν, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε για τα κατά πόσον ο Φερστάπεν διαθέτει αυτήν την αρετή. Επειδή ο τετράκις -πια- παγκόσμιος πρωταθλητής F1 απέδειξε ότι τις διαθέτει και με το παραπάνω. Όχι ότι ο πιο παρατηρητικός θεατής δεν θα μπορούσε να τις έχει διακρίνει και νωρίτερα.
Έπειτα από ένα κυριαρχικό 2023 ο Μαξ ήταν το λογικό φαβορί για τον φετινό τίτλο. Και οι πρώτοι αγώνες της σεζόν έδειξαν να επιβεβαιώνουν όσους είχαν την πεποίθηση αυτή. Αλλά από τις αρχές Μαΐου και μετά η ισορροπία δυνάμεων στο grid είχε αλλάξει.
Η McLaren γινόταν όλο και καλύτερη σε κάθε αγώνα την στιγμή που η Red Bull παρέμενε -στην καλύτερη- στάσιμη. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για τους πρωταθλητές τον Ιούνιο ώσπου από τον Ιούλιο και μετά μιλούσαν όλοι ανοιχτά για παρακμή του concept της Red Bull RB20.
Ξαφνικά από εκεί που ο Φερστάπεν είχε στα χέρια του ένα μονοθέσιο ικανό για νίκη, έπρεπε να οδηγήσει με μία Red Bull η οποία μετά βίας μπορούσε να μπει στην πρώτη πεντάδα. Το θετικό για τον Ολλανδό ήταν ότι μέχρι να συμβεί αυτό είχε φτιάξει μια αρκετά σημαντική βαθμολογική διαφορά στο πρωτάθλημα.
Ωστόσο το πρωτάθλημα είχε πολύ δρόμο ακόμη. Και με την McLaren να παίρνει την πρωτοκαθεδρία σε κάθε τύπο πίστας, η κατάκτηση του τέταρτου συνεχόμενου τίτλου για τον Ολλανδό μόνο βέβαιη δεν ήταν.
Τα δεδομένα είχαν ανατραπεί. Στον Φερστάπεν δεν αρκούσε πια το φυσικό του ταλέντο για την επίτευξη μεγάλων αποτελεσμάτων. Και η Red Bull δεν μπορούσε να τον υποστηρίξει ικανοποιητικά σε αυτήν τη μάχη. Τόσο λόγω του ότι οι άνθρωποί της δεν είχαν βρει ακόμη τι πήγαινε στραβά με την RB20 όσο και επειδή ο Πέρεζ ήταν ανήμπορος να επιτύχει καλά αποτελέσματα.
Επί της ουσίας ο Φερστάπεν ήταν μόνος του απέναντι στις McLaren. Τις οποίες για να ανταγωνίζεται στα GP έπρεπε πρώτα να κερδίζει (αναλόγως πίστας) τις Mercedes ή Ferrari. Μία τέτοια ανατροπή δεδομένων ήταν πρωτόγνωρη στην ιστορία της F1. Οδηγοί έχουν χάσει πρωταθλήματα για πολύ μικρότερες διαφοροποιήσεις στην ισορροπία δυνάμεων.
Ποια θα ήταν, λοιπόν, η σωστή προσέγγιση για τον Φερστάπεν; Πολλοί έχουν ταυτίσει την στρατηγική οδήγηση με μία συντηρητική αντιμετώπιση των πραγμάτων. Μόλις η κουβέντα πάει σε στρατηγική οδηγών, οι Λάουντα και Προστ είναι οι πρώτοι στις λίστες των φίλων του σπορ. Οδηγοί οι οποίοι είχαν τα μονοθέσια τους τυλιγμένα σε… αεροπλάστ όποτε διεκδικούσαν πρωταθλήματα.
Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος τρόπος. Φυσικά ο Φερστάπεν δεν είναι ένας οδηγός με τα χαρακτηριστικά των Λάουντα ή Προστ. Ο Ολλανδός έπρεπε να δράσει διαφορετικά μεν αλλά «εντός χαρακτήρα» εάν δεν ήθελε να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης.
Ευτυχώς για εκείνον, υπήρχε η προηγούμενη εμπειρία του 2021. Τότε που στο δεύτερο μισό η Mercedes κάλπαζε και ο Φερστάπεν είχε να αντιμετωπίσει την εμπειρία προσωποποιημένη στον Χάμιλτον. Τότε ο Ολλανδός είχε εφαρμόσει ένα είδος «επιθετικής άμυνας» και του είχε βγει.
Το ίδιο έπραξε και φέτος. Ευτυχώς για εκείνον, η McLaren και ο Νόρις του 2024 ήταν πολύ πιο άπειροι από ότι η Mercedes και ο Χάμιλτον του 2021 στην διεκδίκηση πρωταθλημάτων. Αλλά αυτή δεν ήταν κανενός είδους διασφάλιση για τον Φερστάπεν. Ο Ολλανδός πήρε σε κάθε αγώνα το μέγιστο που μπορούσε από το μονοθέσιο του. Και όταν του το επέτρεψαν οι συνθήκες, όπως στο Ιντερλάγκος, έδωσε τα δικά του ανεπανάληπτα ρεσιτάλ.
Πολλοί κατηγόρησαν τον Φερστάπεν για υπέρμετρη επιθετικότητα στις ένας προς έναν μονομαχίες. Και η αλήθεια είναι ότι ο Ολλανδός ίσως ήταν υπερβολικός στο Μέξικο Σίτι, όπως ήταν υπερβολικός και σε Ιντερλάγκος-Τζέντα το 2021.
Ωστόσο ο Φερστάπεν δεν είναι ο πρώτος οδηγός στην ιστορία που εφαρμόζει τέτοιου είδους τακτικές. Θέλετε να μιλήσουμε για Σένα; Θέλετε να μιλήσουμε για Σουμάχερ; Ή μήπως για Χάμιλτον εναντίον Ροσμπεργκ και Φερστάπεν;
Ας είμαστε ρεαλιστές. Οι οδηγοί που είναι γεννημένοι νικητές θα φτάσουν μερικές φορές και σε υπερβολές. Είναι μέσα στο DNA τους, συνυφασμένες με το σπάνιο οδηγικό τους ταλέντο.
Με τα παραπάνω δεν δικαιολογούμε τον Φερστάπεν. Ωστόσο είναι προτιμότερο ένας οδηγός να «υπερβάλει» κάποιες φορές παρά να χάνει με κάτω τα χέρια όποτε αντιμετωπίζει έναν αντίπαλο στην πίστα. Από εκεί και έπειτα είναι δουλειά των αγωνοδικών να θέτουν τα όρια. Άλλο εάν αυτή είναι μία ιδιαιτέρως πονεμένη ιστορία τα τελευταία χρόνια.
Εξάλλου σε ένα σπορ στο οποίο τα πάντα λειτουργούν στο όριο, δεν θα μπορούσαμε να μην περιμένουμε και από τους οδηγούς κάτι παρόμοιο. Από εκείνους, δηλαδή, που τρέχουν για να κερδίσουν και όχι για να κάνουν δημόσιες σχέσεις. Τους γεννημένους νικητές, σαν τον Μαξ Φερστάπεν. Ο οποίος από σήμερα είναι τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής.