Στο ΠΑΣΟΚ νίκησε το ΠΑΣΟΚ. Στον ΣΥΡΙΖΑ (προς το παρόν) το καταστατικό. Και οι δύο όψεις των πολιτικών εξελίξεων στα κεντροαριστερά του χάρτη, επιβεβαιώνουν πως το κομματικό φαινόμενο είναι σε κρίση αλλά είναι και πολύ σκληρό για να πεθάνει. Τουλάχιστον μέχρι να επινοήσουμε νέες δομές οργάνωσης για τις πολιτικές μας εκφράσεις. Πάμε να τα δούμε ένα ένα. Οι εσωκομματικές εκλογές στη Χαριλάου Τρικούπη ανέδειξαν πως στο τέλος της ημέρας νικητής είναι όποιος ξέρει την ανθρωπογεωγραφία του χώρου. Ρόλο εδώ δεν έπαιξε έτσι απλά και μεταμοντέρνα ένα κάποιο ρεύμα που ήλθε και ψήφισε. Μα ο σκληρός μεσαίος οργανωτικός ιστός του ΠΑΣΟΚ. Αυτός που γιγαντώθηκε τα χρόνια που το ΠΑΣΟΚ ήταν κυβερνών κόμμα, τα χρόνια που ήταν όντως αυτό που λέμε «δομική αντιπολίτευση».
Αλλά και ο ιστός που άντεξε μέσα στα Μνημόνια την κοινωνική χλεύη αλλά και τις συμπληγάδες πέτρες της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ όταν κομμάτι του κόμματος φυλλορροούσε και προς τους δύο. Ο Νίκος Ανδρουλάκης ξέρει καλά αυτόν τον μηχανισμό που είναι μέρος μιας ευρύτερης οργανωτικής έκφρασης που ανοίγεται σε δήμους και περιφέρειες, σωματεία και συνδικάτα, επαγγελματικές ενώσεις, ακόμη και στην ΠΑΣΠ και τα ΑΕΙ. Οχι αμελητέα όλα αυτά. Η δε μέση ψυχολογία του πασόκου ήταν να συνεχίσει αυτόνομο και με αφορμή το αντι-παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την κυβερνητική φθορά που αυξάνεται σήμερα. Αυτά τα έλαβε υπόψη του σωστά ο Νίκος Ανδρουλάκης, όπως και τους γερούς δεσμούς του κόμματός του με την περιφέρεια και την κοινωνική αναφορά που συνεχίζει να έχει στη χώρα.
Στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά αλλά με ένα κοινό στοιχείο στη συλλογιστική μας. Το καταστατικό των κομμάτων είναι το άτυπο σύνταγμά τους. Γράφεται από τη δυναμική του κάθε φορά συσχετισμού. Ανακλά το ποιος τις περισσότερες φορές έχει το πάνω χέρι σε έναν οργανισμό. Το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιανόητα πρόχειρο, με ασάφειες και τρύπες, είναι όμως καταστατικό. Και η κάθε φορά ερμηνεία του δίνει το προβάδισμα σε αυτόν που ξέρει να την κάνει.
Προφανώς η ομάδα του Στέφανου Κασσελάκη δεν διάβασε – ή υποτίμησε – καλά το καταστατικό δεδομένου πως ο πρώην πρόεδρος του κόμματος έγκαιρα δεν έκανε τον σωστό ελιγμό να πάει στη βάση και πριν ακόμη προκύψει κουβέντα για τη μομφή του. Η μάχη εντός κόμματος είναι μαραθώνιος και όχι βραχείας κούρσας. Ακόμη και το συνέδριο που όλες οι πλευρές περιμένουν, θα έχει τη σκληρή αναμέτρηση των συνέδρων και τους πόσους-ες βγάζει η κάθε πτέρυγα. Ακόμη κι αυτό δεν ευνοεί τη μεριά Κασσελάκη που η βάση της δείχνει σημάδια ήδη αποσυσπείρωσης. Το μπρα ντε φερ δεν αρκεί να έχει πυροδότη τον θυμό για την αδικία στον πρώην πρόεδρο ή τον θυμό για τη γραφειοκρατία του κόμματος, μα και μια δυναμική κινητοποίηση στις οργανώσεις, κάτι που δεν προκύπτει από την πλευρά που περιγράφουμε. Παρά την υπαρξιακή δίνη του ΣΥΡΙΖΑ, η επόμενη ημέρα θα βρει με προβάδισμα εκείνον που θα διατηρεί έστω την υπάρχουσα δομή και τα συμπαρομαρτούντα της. Η ανθεκτικότητα είναι μια μεγάλη αρετή στην Πολιτική.