Η ευκολία με την οποία ο Δήμος ρίχνει το κάθε τι στραβό σε εξωγενή αίτια- «βανδαλισμούς» θυμίζει το «δική σας η ευθύνη» της κυβέρνησης. Αλήθεια ο οπτικός έλεγχος αυτός πως διεξάγεται; Από τις 83 παιδικές χαρές ελάχιστες βρίσκονται σε σκιασμένο χώρο, (άλλωστε που να βρεις δέντρο σε αυτό το Δήμο), ελάχιστες είναι άρτιες και δυστυχώς έχουμε ξαναδεί ατυχήματα. Φθορές σε παιχνίδια, αποχρωματισμοί, φθαρμένα δάπεδα καθώς και χαλασμένες πόρτες υπάρχουν πχ στην Ποιμενίδη, στον Αγ. Βασίλειο, στην Εθν Αντίστασης πιθανά και άλλου. Στην Αργώ δεν υπάρχει καν πόρτα, όπου κάποιες φορές αδέσποτα και παιδιά παίζουν όλα μαζί ( όπως και στον Αγ. Βασίλειο στο κάτω πάρκο) με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον.
“Αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα των συνεπειών της έλλειψης προσωπικού του Δήμου και της συνεχιζόμενης επέκτασης της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του”
Ανακοίνωση για το ατύχημα που σημειώθηκε πριν λίγες μέρες στην παιδική χαρά του Αγίου Ανδρέα Χιλής εξέδωσε η παράταξη “Λαϊκή Συσπείρωση”. Όπως αναφέρει, το συμβάν αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα των συνεπειών της έλλειψης προσωπικού του Δήμου και της συνεχιζόμενης επέκτασης της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του, παρά την προσπάθεια της δημοτικής αρχής να το αποδώσει σε εξωγενείς παράγοντες.
Αναλυτικά:
Ευτυχώς το ατύχημα σε παιδική χαρά του Δήμου με τον τραυματισμό νηπίου είχε αίσια έκβαση.
Το δυσάρεστο αυτό γεγονός δεν προέκυψε όπως προσπαθεί ο Δήμος να το παρουσιάσει. Αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα των συνεπειών της έλλειψης προσωπικού του Δήμου και της συνεχιζόμενης επέκτασης της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών του.
Μπορεί η εγκατάσταση και λειτουργία των παιδικών χαρών να πιστοποιούνται από τα πρότυπα της ΕΕ την ίδια στιγμή όμως το ευρωπαϊκό πλαίσιο, που ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις και οι αιρετοί τους, προωθεί την ελαστική εργασία. Έτσι αποψιλώνονται διαρκώς από μόνιμο εξειδικευμένο προσωπικό οι υπηρεσίες των Δήμων και το κενό καλύπτουν εργολάβοι.
Στο Δήμο Αλεξανδρούπολης η μια μετά την άλλη οι υπηρεσίες ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα οι δημότες να πληρώνουν και να ξαναπληρώνουν χιλιάδες και εκατομμύρια ευρώ για μελέτες, έργα, υπηρεσίες πολιτισμού, παιδικών χαρών, πρασίνου, ταφών-εκταφών, ανακύκλωσης και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Ο λαός έχει ανάγκη από ελεύθερους χώρους, από πάρκα, κοινόχρηστους χώρους με σεβασμό στο περιβάλλον, με φύλαξη, με ασφάλεια κατά τη χρήση τους από όλες τις ηλικίες, σοβαρή συντήρηση και φροντίδα από μόνιμο και εξειδικευμένο προσωπικό. Όμως ακόμη και αυτά τα αυτονόητα έχουν καταντήσει όνειρα, σε μια εποχή που όλα αντιμετωπίζονται με τη λογική του κόστους –οφέλους.