Μισεί τον άνδρα της και εύχεται να την απατήσει – «Είναι ένα εγωιστικό, 35χρονο παιδί που θέλει φροντίδα»
Ο όρος «φυσιολογικό συζυγικό μίσος», εφευρέθηκε από τον κορυφαίο θεραπευτή Terry Real, για να περιγράψει τις στιγμές έντονης αγανάκτησης ανάμεσα στο ζευγάρι, οι οποίες υπάρχουν στη συζυγική ζωή όλων των συντρόφων.
Μία γυναίκα εξομολογείται την αγανάκτηση που αισθάνεται με τον άνδρα της, με τον οποίο είναι 16 χρόνια παντρεμένη.
Σε μια αφοπλιστικά ειλικρινή εξομολόγηση, η καθαρίστρια και μητέρα δύο παιδιών, η 45χρονη Natalie, μιλά για τα αισθήματά της που αγγίζουν το μίσος.
«Αν ποτέ ο 49χρονος άνδρας μου, ο Dan τύχει και δει ποτέ τα μηνύματα που ανταλλάσσω με τη φίλη μου τη Sarah, θα αρχίσει να φοβάται για τη ζωή του – όπως και ο δικός της άνδρας».
«Δεν εύχομαι να πεθάνει. Αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το μίσος που αισθάνομαι για εκείνον».
Η ίδια παραδέχεται ότι υπάρχουν στιγμές που μισεί τον άνδρα της.
«Άλλες φορές πάλι, τον νιώθω σαν έναν ενοχλητικό συνάδελφο που δεν κάνει τίποτα, άλλες σαν φίλο. Σπάνια νιώθω αγάπη για εκείνον και απορώ τι με έκανε να τον παντρευτώ», εξομολογείται.
«Ξέρω ότι και η κολλητή μου νιώθει το ίδιο. Οι άλλες φίλες μου γνέφουν καταφατικά και αυτές. Μόνο τρία είναι τα ζευγάρια που ξέρω και είναι ερωτευμένα».
«Νομίζω ότι σταμάτησα να είμαι τρελά ερωτευμένη μαζί του όταν γεννήθηκε η Clare, το πρώτο μας παιδί.
Στη διάρκεια του διήμερου, πολύ επώδυνου τοκετού μου, τον είχα μαζί μου να παραπονιέται για τη ζέστη, να φυσάει και να ξεφυσάει, να κοιτάει το ρολόι του, λες και δεν άντεχε να είναι εκεί.
Θα προτιμούσα να έχω στο πλάι μου κάποιον να μου δίνει θάρρος, τη στιγμή που ήμουν τόσο ευάλωτη. Ούτε αργότερα εκπλήρωνε τον ρόλο του», αναφέρει.
«Σαν μωρό, η Clare έκανε πολλή φασαρία, δεν κοιμόταν. Εκείνος ήταν πολύ κουρασμένος για να με βοηθήσει μετά τη δουλειά και έπρεπε να κοιμηθεί, όσο το μωρό έκλαιγε ασταμάτητα όλη τη νύχτα.
Προτιμούσε να φεύγει από το σπίτι. Τα σαββατοκύριακα, έπρεπε να πάει, τάχα για ποδηλασία. Ουσιαστικά, ήμουν μόνη μου, με ένα πραγματικό μωρό και ένα 35χρονο νήπιο που ήθελε τάισμα, προσοχή και φροντίδα. Τότε είναι που άρχισα να χάνω τον σεβασμό μου για εκείνον», συμπλήρωσε.
«Εξακολουθούσα όμως να τον αγαπάω- αρκετά ώστε, δύο χρόνια μετά, να κάνω και δεύτερο παιδί μαζί του. Για να είμαι δίκαιη, δέθηκε με την Clare, από τη στιγμή που εκείνη σταμάτησε να τσιρίζει και άρχισε να συλλαβίζει, εκείνος μαγεύτηκε.
Ξαφνικά, σταμάτησε να πηγαίνει εκδρομές με το ποδήλατο κάθε σαββατοκύριακο. Όταν γεννήθηκε και ο γιος μας, ο James, ήταν καταπληκτικός – βοηθούσε πολύ, ίσως επειδή ο James δεν είχε κολικούς και κοιμόταν ήρεμος από τις οκτώ εβδομάδες της γέννησής του κιόλας».
«Δεν νομίζω να καταφέρω να ξεχάσω πόσο δύσκολοι ήταν οι πρώτοι μήνες αφού γέννησα την Clare. Αυτό με έκανε να σταματήσω να τον αγαπάω άνευ όρων. Δεν τον εμπιστεύομαι, δεν νιώθω ότι είμαστε μια ομάδα, δεν νιώθω ασφαλής και ότι θα με στηρίζει. Αντίθετα, νιώθω ότι, αν τα πράγματα δυσκολέψουν, θα το βάλει στα πόδια», εξηγεί η γυναίκα.
«Πριν η Clare, η οποία τώρα είναι 14 ετών, ξεκινήσει το δημοτικό, τα πράγματα ήταν αλλιώς. Δεν με ενοχλούσε σ’ αυτό το σημείο. Μόνο περιστασιακά εκνευριζόμουν, όταν έβλεπα τις κάλτσες του πεταμένες στο μπάνιο».
Όπως περιγράφει, όσο τα παιδιά μεγάλωναν και εκείνος δεν ήθελε να ανακατεύεται πολύ, δεν ασχολούνταν με την πρόοδό τους στο σχολείο, παρόλο που είχε τη δυνατότητα, την εκνεύριζε όλο και πιο πολύ.
«Εγώ έχω αναλάβει τα πάντα. Όλα περνούν από τα χέρια μου. Εγώ κανονίζω τις διακοπές, τα ρούχα των παιδιών, εγώ θυμάμαι τα γενέθλια της μητέρας του».
«Το ξέρω ότι πρέπει να κάτσω και να το κουβεντιάσω. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Σύντομα θα ξαναρχίσει τα ίδια. Αντίστοιχα, αισθάνομαι ότι και εκείνος με μισεί. Άλλωστε, του γκρινιάζω, ξεφυσάω ή τον αγνοώ όλη την ώρα».
«Ούτε στο κρεβάτι ικανοποιείται, αφού είτε θα είμαι θυμωμένη, ή στ’ αλήθεια, εξαντλημένη. Ειλικρινά, αν με απατούσε ή α) θα τον καταλάβαινα, β) θα ανακουφιζόμουν που ανέλαβε άλλη τη δουλειά».
Όπως λέει, προσπάθησαν να πάνε σε σύμβουλο γάμου. «Όμως, κοστίζει πολύ και δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα προσπαθούσαμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς. Με το που σταματήσαμε τις συνεδρίες, επιστρέψαμε τις νοσηρές μας συμπεριφορές – αυτός εγωιστής και απεχθής, εγώ βαρετή και έξαλλη», αναφέρει.
«Κάθε φορά που επιστρέφει στο σπίτι μας, στο Σάφολκ, το πρώτο πράγμα που ρωτάει είναι τι φαγητό έχουμε. Παίρνει το φαγητό από ψυγείο και τρώει ενοχλητικά, βλέποντας κάποιον βαρετό αγώνα ποδοσφαίρου».
«Φαντάζομαι, οι περισσότεροι θα αναρωτιούνται για ποιον λόγο μένουμε μαζί. Είναι επειδή καμιά φορά νιώθω να τον αγαπάω. Με κάνει να γελάω, έχουμε δύο υπέροχα παιδιά, των οποίων τη ζωή δεν θέλω να αναστατώσω και επειδή δυστυχώς, δεν μπορούμε να συντηρήσουμε δύο ξεχωριστά σπίτια».
«Το ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που αισθάνεται έτσι. Οι περισσότεροι άνδρες είναι σαν τον δικό μου».
«Πριν από δύο χρόνια, πέθανε ο άνδρας μιας πολύ καλής φίλης μου. Την ρώτησα πώς ένιωθε και μου είπε ‘ενοχές’ επειδή δεν θα έπρεπε να νιώθει τέτοιο ευτυχισμένη αίσθηση ελευθερίας».
«Όπως είπα ήδη, δεν θέλω να πεθάνει. Τα παιδιά μου θα στεναχωριόνταν, επειδή είναι καλός πατέρας, και εμένα θα μου έλειπε».
«Αν ήμασταν πλούσιοι θα μπορούσα να μείνω σε άλλο σπίτι, χωρίς τον ενοχλητικό ήχο από το μασούλημά του, το ροχαλητό του και τις βρώμικες κάλτσες του. Και σίγουρα δεν θα έβγαζα φλύκταινες κάθε φορά που τον βλέπω».