Ο Κώστας Μακεδόνας έχει τη γνώση και την πείρα να επιστρέφει στο λαϊκό, με την άνεση ενός πιλότου καριέρας. Το πράττει τώρα με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου πάνω σε μελοποιήσεις ποιημάτων. Και με αφορμή τον κύκλο τραγουδιών «Ο γκρεμιστής» μιλάμε για την πορεία του. Σκέφτομαι τον υπέροχο στίχο ενός εκ των τραγουδιών του δίσκου (Μάνος Ελευθερίου): «Μπορεί να καταγίνεσαι, δύσκολα όμως γίνεσαι». Ο Μακεδόνας έχει επιτύχει και τα δύο.
Στον δίσκο σας «Ο γκρεμιστής», κινηθήκατε με τον Δημήτρη Παπαδημητρίου με τον παλιό καλό τρόπο. Κύκλος τραγουδιών με όρους ενότητας, όλοι οι μουσικοί έπαιξαν ταυτόχρονα, στον ίδιο χώρο και με διεύθυνση ορχήστρας, στίχους από ποιητές.
Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου διάλεξε οκτώ κορυφαία ποιήματα, τα μελοποίησε με τον μοναδικό του τρόπο και είχα τη χαρά να τα ερμηνεύσω. Πιστεύω πως «Ο γκρεμιστής», αργά ή γρήγορα, θα βρει μία ξεχωριστή θέση στην ελληνική δισκογραφία και ίσως ξαναθυμηθούμε την αξία μιας ολοκληρωμένης δισκογραφικής εργασίας. Οντως ηχογραφήσαμε όλοι μαζί. Η μουσική είναι ένα ομαδικό παιχνίδι, εξού και η φράση «παίζω μουσική». Τι πιο ωραίο λοιπόν να παίζεις με όλους τους μουσικούς μαζί και να παίρνει ενέργεια ο ένας από τον άλλον. Σπουδαίο πράγμα η τεχνολογία, αλλά δεν μπορεί και δεν χρειάζεται να αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Σε ό,τι κάναμε λοιπόν για αυτό το άλμπουμ υπήρξε αρχή, μέση και τέλος και πραγματικά μου είχε λείψει αυτή η συνθήκη.
Λαϊκά είναι, διαβάζω και ακούω. Ποιο περιεχόμενο δίνετε στον όρο;
Ισως έχουν χάσει και το νόημά τους ορισμένες λέξεις, αλλά καλό είναι να επανερχόμαστε στις αλήθειες μας και στις αξίες μας. Είναι λαϊκά γιατί στηρίζονται στον πλούτο της ελληνικής γλώσσας των ποιητών μας. Είναι λαϊκά γιατί στηρίζονται στον πλούτο της ελληνικής μουσικής, από το δημοτικό και τις λαϊκές μας παραδόσεις έως τα αριστουργήματα που μας άφησαν οι σπουδαίοι μας συνθέτες.
Παράλληλα τι σας οδηγεί στον Τσιτσάνη; Και ρωτώ με αφορμή τη συναυλία που επιμελείστε με τη Φωτεινή Βελεσιώτου πάνω στον μεγάλο Τρικαλινό.
Ο Τσιτσάνης είναι η αφετηρία μου. Από τα εφηβικά μου χρόνια ασχολούμουν με τα τραγούδια του. Η πρώτη μου μεγάλη συναυλία, ως μαθητή Λυκείου ακόμα, ήταν στο γυμναστήριο του σχολείου μου έναν μήνα ακριβώς μετά τον θάνατό του, με αποκλειστικό ρεπερτόριο τα τραγούδια του. Είναι μια ανάγκη μου να επιστρέφω στις μουσικές του και στα λόγια του ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ισως με βοηθά να βρίσκω το κέντρο μου και την ισορροπία μου. Κυρίως όμως επιστρέφω στα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη γιατί είναι αριστουργήματα και νιώθω απέραντη ικανοποίηση να τα παίζουμε. Τόσο απλά! Σας περιμένω λοιπόν στο θέατρο Ολύμπια «Μαρία Κάλλας» στις 2 Νοεμβρίου, παρέα με την αγαπημένη Φωτεινή Βελεσιώτου!
Με το «Δεν θέλω εγώ Παράδεισο» πάντως – διασκευασμένο από τον Σπύρο Μέντη σε ενορχήστρωση δική του και του Κώστα Ανετάκη – επιστρέφετε ή πάτε στον ανώνυμο δημιουργό της παράδοσης. Τι σας ώθησε;
Ηταν μια ευχάριστη έκπληξη η πρόταση από τον Σπύρο και τον Κώστα. Είναι ένα υπέροχο παραδοσιακό τραγούδι που αξίζει να το μάθουν και οι νέες γενιές. Το τραγούδησα με ιδιαίτερη όρεξη αφού η ενορχηστρωτική τους προσέγγιση ήταν πολύ φρέσκια, με εξαιρετικούς νέους παραδοσιακούς σολίστες και φυσικά τη Βιολέτα Ικαρη που μας συνοδεύει. Η παράδοση είναι πάντα η βάση μας και, αν και δεν είμαι κλασικός εκπρόσωπος της παραδοσιακής μουσικής, έχω μεγαλώσει μέσα στα ακούσματά της, κυρίως τα μακεδονίτικα, και δεν χρειάζεται να επιστρέψω σε αυτήν αφού ποτέ δεν έφυγα.
Η πορεία σας πλάι και σε μεγάλους δημιουργούς (Κραουνάκη, Ζήκα, Νικολόπουλο κ.τ.λ.) είναι μια τομή που χάραξε την όλη στάση και σχέση σας με το τραγούδι;
Φυσικά. Αυτές οι συνεργασίες με καθόρισαν ως τραγουδιστή και ως άνθρωπο. Προέκυψαν σε αρκετά νεαρή ηλικία που ακόμα διαμόρφωνα τον τραγουδιστικό μου χαρακτήρα. Πολλές φορές χρησιμοποίησα τον τρόπο σκέψης τους, σε άλλα σημεία την αισθητική τους, συχνά αναρωτιόμουν τι θα έκανε ο Σταμάτης ή ο Γιώργος ή ο Χρήστος σε κάποια δυσκολία που θα αντιμετώπιζαν και γενικότερα ήταν οι φάροι μου. Οχι μόνο αυτοί, αλλά και άλλοι σημαντικοί δημιουργοί που συνάντησα στην πορεία μου, ακόμα και σε μεγαλύτερη ηλικία.
Είστε και πιλότος. Δηλαδή μπορεί να είμαι επιβάτης σε αεροπλάνο και να το πιλοτάρετε εσείς; Μαθαίνω πως έχετε έδρα τα Χανιά.
Πετάω από το 1993. Δηλαδή 31 ολόκληρα χρόνια. Στην αρχή ερασιτεχνικά και αργότερα (1999) έγινα επαγγελματίας πιλότος στη σχολή της Ολυμπιακής Αεροπλοΐας. Εργάστηκα σε αρκετές εταιρείες και σε διάφορους τύπους αεροπλάνων κι ελικοπτέρων ως χειριστής και ως εκπαιδευτής πτήσεων. Από το 2009 πετάω Airbus A320 κι εδώ και μία δεκαετία είμαι κυβερνήτης κι εκπαιδευτής στον συγκεκριμένο τύπο. Εδώ και κάποιους μήνες πετάω για τις Κυπριακές Αερογραμμές, μια εξαιρετική αεροπορική εταιρεία με πολύ υψηλά standards, ειδικά στο κομμάτι της ασφάλειας πτήσεων. Δεν άφησα ποτέ το τραγούδι και ούτε πρόκειται να το αφήσω. Είναι μια παράλληλη δραστηριότητα, την οποία εξασκώ χρόνια σε υψηλό επίπεδο. Θα είναι χαρά μου να σας δω επιβάτη και να έχετε μια τέλεια πτήση! Η έδρα μου δεν είναι τα Χανιά, είναι η Λάρνακα.
Θέλει μια δεξιότητα πιλότου η επιβίωση μέσω του ελληνικού τραγουδιού; Εχετε πια πλούσια εμπειρία και από την εποχή της μεγάλης δισκογραφίας και σήμερα.
Οση δεξιότητα χρειάζεται να έχει και ένας δημοσιογράφος στο νέο τοπίο των μέσων που έχει διαμορφωθεί. Τα τελευταία 20 χρόνια, οι αλλαγές σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής μας είναι ριζικές, κυρίως λόγω της τεχνολογίας. Πρέπει συνεχώς να εκπαιδευόμαστε ώστε να μη μένουμε στάσιμοι και να μπορούμε να συμβαδίζουμε με τους νέους όρους. Εχω ανδρωθεί στην εποχή των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών, αλλά προσπαθώ να υπάρξω και στο σήμερα, να μη στέκομαι μόνο στα αρνητικά αυτής της εξέλιξης αλλά να αναγνωρίζω και τις θετικές πτυχές αυτής της αλλαγής.