Δεν ξέρω γιατί, παρότι εδώ ο κόσμος καίγεται, εγώ θα ήθελα να ασχοληθώ με το υπουργείο Τουρισμού και ειδικότερα με το θέμα της αγοράς των δύο χαλιών που θα στρωθούν στο γραφείο της υπουργού, έναντι 17.980 ευρώ, παρά είκοσι 18.000. Τι ψιλοπιτουριές είναι αυτές, καλέ; Βάλε ένα κοσάρι παραπάνω να δείξουμε και λίγο ανοιχτοχέρηδες, λίγο γαλαντόμοι, τι τσουρούτικα πράγματα είναι αυτά. Αν και προσωπικά η περιγραφή με βρήκε πολύ ικανοποιημένο, όπως αναφέρεται στο έγγραφο, φωνάζει σικαρία και αριστοκρατίλα.
1) Ενα χειροποίητο χαλί, περσικό ΝΑΙΝ, μαλλί και μετάξι, σε μπλε χρώμα φόντου με κεντρική ροζέτα και γωνίες. Διαστάσεις: 4,30×3,03=13,03 τ.μ.
2) Ενα χειροποίητο χαλί, περσικό ΝΑΙΝ, μαλλί και μετάξι, με επαναλαμβανόμενο σχέδιο σε λευκό φόντο και μπλε μπορντούρα. Διαστάσεις: 3,60×2,77=9,97 τ.μ.
Πρώτον, και τα δύο είναι μαλινομέταξα, όχι καμιά τζίβα, καμιά πλαστικούρα, αλλά και το χρώμα μπλε και λευκό, τι πιο κοντινό στη σημαία και το αιγαιοπελαγίτικο, καμία σχέση με το κανελομπορντοροδοκόκκινο που αφθονεί, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, στο στοκ της κυρίας Μοιραράκη, καλή της ώρα και πολύ τη συμπαθώ. (Αυτή τη γυναίκα να είχα εγώ μάνατζερ, χρυσό θα με είχε πουλήσει). Απ’ την άλλη, δεν μας λέει αν έχουν κόμπους τα χαλιά, πράγμα που πρέπει να αναφέρεται, αλλά τέλος πάντων ας κάνουμε και τα στραβά μάτια, δεν χάλασε ο κόσμος. Χάλασε λίγο το πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, αλλά αυτό όσο και να χαλάσει πρώτο έρχεται. Εχετε δει εσείς να πέφτει από το 42 στο 28 αυτό το κόμμα και να μην ανεβαίνει κανένα άλλο; 14 ολόκληρες μονάδες και να μην τις παίρνει κανείς; Εγώ δεν μπορώ να το χωνέψω. Οχι. Προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος μ’ αυτή την αγορά του υπουργείου και δεν είμαι ο μόνος. Με το που ορμήξανε στην κυρία Κεφαλογιάννη, από αντιπολίτευση μέχρι κυβέρνηση, κι από τρολ μέχρι τρόλεϊ, πετάχτηκε σαν σαΐτα ο κύριος Αδωνις και την υπερασπίστηκε.
«Η υπουργός Τουρισμού πρέπει να έχει όμορφο γραφείο, συναντά ξένους… και φέρνει πελάτες στη χώρα. Η δουλειά της είναι αυτή και όχι να είναι σε αχούρι». Οχι, έχει δίκιο. Εχει δίκιο. Δεν γίνεται να μπει ο πελάτης στο γραφείο της υπουργού ν’ αγοράσει κάτι (τι αγοράζουνε οι πελάτες στο γραφείο; Αλλο ένα μυστήριο, θα πω εγώ) και να το δει σύχρηστο. Τι θα του στρώσει του πελάτη; Καμιά κουρελού, καμιά αντρομίδα; Κι αυτές έχουνε ακριβύνει, μη νομίζεις, και η κουρελού κοστίζει. Η πάσης φύσεως. Γενικά μιλάω. Ή θα κάτσει ολόκληρη υπουργός να του υφάνει με τα φαρφουρένια της χέρια στον αργαλειό; «Τάκου τάκου ο αργαλειός μου, τάκου κι έρχεται ο καλός μου»; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.
Λοιπόν, για να τελειώνουμε, προτείνω το φωτεινό παράδειγμα της κυρίας Κεφαλογιάννη να ακολουθήσουν όλα τα υπουργεία για να μαζέψουνε κάνα πελάτη να κάνουνε κι αυτά σεφτέ, που τα τρώει η αναδουλειά και μαραζώνουν. Οσο για το πρόσωπο της κυβέρνησης, υπάρχουν άλλοι να το χαλάσουνε δεόντως. Να. Ας πούμε αυτοί οι έντεκα τον αριθμό υπουργοί νεοδημοκράτες βέροι που κατέθεσαν ερώτηση στον υπουργό Οικονομικών Κώστα Χατζηδάκη με θέμα «Απροστάτευτη η περιουσία των δανειοληπτών, εγγυητών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων».
Ανάμεσα στους έντεκα και ο συμπαθέστατος κύριος Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος είπε και το άλλο ευφυές: «Αν με είχατε ακούσει, δεν θα υπήρχε τώρα Λατινοπούλου και Βελόπουλος».
Συγγνώμη, κύριε Νικήτα μου, και χωρίς να θέλω να σας κακοκαρδίσω, αν σας είχαν ακούσει, δεν θα ήσασταν τώρα κυβέρνηση. Με το μπαρδόν κιόλας.
Χαιρετώ.