Οδηγούμε τη Ferrari Purosangue 1.500 km από τη Bόρεια Αφρική μέχρι τους αμμόλοφους της Σαχάρας. Γιατί; Διότι απλά βρίσκονται εκεί…
Για ώρες ολόκληρες καταπίναμε αποστάσεις με ταχύτητα, παρακολουθώντας με ευλαβική σιωπή ενώ απέραντα τοπία -κοιλάδες και φαράγγια- γλιστρούσαν από το παρμπρίζ στα πλευρικά παράθυρα μέχρι τον καθρέφτη οπισθοπορείας. Καθώς η κακή άσφαλτος ορμούσε κάτω από τα ζεστά Michelin και ο V12 λειτουργούσε λίγο πάνω από το ρελαντί, το αποτέλεσμα ήταν υπνωτικό. Δεν υπήρχε κίνηση. Καμία άλλη ζωή, έστω. Τίποτα για να σπάσει το ξόρκι αυτού του στοιχειώδους τοπίου.
Τότε, πριν από 20 λεπτά περίπου, ο δρόμος έστριψε προς έναν από τους γκρεμούς. Επειτα άρχισε να ανηφορίζει προς έναν ασυννέφιαστο ουρανό με απανωτές στροφές. Τώρα ο κινητήρας είναι ξύπνιος. Το ξόρκι έχει σπάσει. Ανταλλάζουμε τις υποτονικές στροφές και τη ράθυμη κίνηση για 8.000 rpm και την υπέροχη διαδρομή του πεντάλ του γκαζιού, μια άγρια ηχητική υπόκρουση και τις αγωνιστικές φωτεινές ενδείξεις αλλαγής ταχυτήτων, απόδειξη της ικανότητας και της ισχύος του V12 των 6,5 lt.
Επιπλέον, το υπόλοιπο σύστημα μετάδοσης κίνησης της Ferrari -ένας διπλός συμπλέκτης οχτώ σχέσεων με αλλαγές όπως του αγωνιστικού GT3 και η προφανώς απαράμιλλη τετρακίνηση- δεν προσφέρει κανένα πραγματικό αντεπιχείρημα σε αυτόν τον ηδονισμό. Δεν σου λείπουν ο μοχλός ταχυτήτων, τα τρία πεντάλ και ο πίσω κινητήριος άξονας. Καλώς ή κακώς η Purosangue δεκάρα δεν δίνει για τέτοια εμπόδια στην ταχύτητα. Η αντίθεση στην προσπάθεια, από την πλευρά του αυτοκινήτου και τη δική μου, τώρα και μόλις πριν από λίγα λεπτά είναι τόσο έντονη όσο και το κατακόκκινο χρώμα της Ferrari.
Οι ρυθμίσεις Comfort/Soft αντικαθίστανται με Sport/Hard και το Sport ESC καθώς η Ρurosangue επιτίθεται στις καμπές της διαδρομής. Ο εγκέφαλός μου αρχίζει να ανησυχεί, οι υπολογισμοί γύρω από την ταχύτητα, τη μάζα και τη σοβαρότητα των επερχόμενων στροφών προκαλούν μια ξαφνική αίσθηση φόβου, αλλά η ψυχραιμία της Ferrari συντρίβει τον εκκολαπτόμενο πανικό. Το σταθερό και ισχυρό αριστερό πεντάλ (από διάτρητο αλουμίνιο, φυσικά) είναι ατελείωτα καθησυχαστικό, διαγράφοντας αμέσως κάθε υπερβολική ταχύτητα που μπορεί να έχει επιφέρει η ακατάλληλη χρήση του V12.
Το τιμόνι είναι τόσο απόλυτα ακριβές που πρέπει, σαν ελεύθερος σκοπευτής, να μετράς την αναπνοή σου και να συγκεντρώνεσαι. Τότε δείχνει ικανό να στείλει αυτό το μακρύ, έντονο τόξο του καπό όπου κι αν επιλέξεις, ανεξάρτητα από την ταχύτητα κίνησης. Χάρη σε εκείνες τις υπνωτικές ώρες που βίωσα πριν, η Purosangue κι εγώ νιώθουμε σαν δύο μορφές που συνεργάζονται στο έπακρο – οργανισμός λήψης αποφάσεων και μηχανή αμφισβήτησης των φυσικών νόμων.
Στο τέλος του καλοκαιριού του 2022, μετά από χρόνια εικασιών, το Maranello αποκάλυψε την Purosangue, το πρώτο του τετράθυρο και το πρώτο αυτοκίνητο στην ιστορία του που δεν καθόταν τόσο χαμηλά στον δρόμο όσο ήταν πρακτικά εφικτό. Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, το ferry κατεβάζει τις δίδυμες ράμπες του με ρυθμό μετατόπισης τεκτονικών πλακών και με έναν δυνατό γδούπο μας αφήνει ελεύθερους – ελεύθερους να οδηγήσουμε στην Αφρική. Στην αποβάθρα, χάος. Στην πολυτελή καμπίνα της Ferrari, ηρεμία.
Παρά το γεγονός ότι μοιράζεται τον ίδιο χώρο με φορτηγά ψυγεία που λειτουργούσαν στο ρελαντί τις τελευταίες δύο ώρες, η οθόνη του αυτοκινήτου δείχνει ένα αξιοπρεπές επίπεδο ποιότητας αέρα. Και η ένδειξη αυτονομίας περίπου 600 km. Το κατέβασμα από τη ράμπα του πλοίου δεν προκαλεί φόβο σε ένα αυτοκίνητο με αρκετή απόσταση από το έδαφος, για να μην αναφέρουμε τη λειτουργία ανύψωσης αμαξώματος εάν χρειαστούμε ακόμα περισσότερη. Η ίδια διαδικασία με ένα supercar της Ferrari θα ήταν βασανιστικά αργή, αγχωτική και ενδεχομένως επικίνδυνη για την ακεραιότητά του. Αντίθετα, αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει τίποτα αργό, αγχωτικό ή τρομακτικό για την Purosangue.
To τμήμα του αυτοκινητόδρομου νότια από την Ταγγέρη προς το Μαρακές είναι ενδεικτικό της ανεπτυγμένης πλευράς του Μαρόκο – σχεδόν 650 km άψογου αυτοκινητόδρομου με διόδια και πρατήρια της Shell, καταστήματα των McDonald’s και Burger King. Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στην Ισπανία αν δεν ήταν οι πινακίδες με τα τοπωνύμια σε αραβικά και tifinagh, τη γραπτή μορφή της γλώσσας των Βερβέρων. Σίγουρα δεν πρόκειται για το ιδανικό μέρος να πατήσεις μια 12κύλινδρη Ferrari…
Βλέπω άψογα ντυμένους αστυνομικούς σε κάθε στάση διοδίων και λιγότερο από δύο ώρες μετά την άφιξή μου, με καλούν σε ένα van για κουβεντούλα. Η αιτία; Ετρεχα με 130 km/h με όριο τα 120 km/h. Τα στοιχεία; Ενα πλάνο της μούρης της Ferrari, που προφανώς κινείται στον ζεστό μαροκινό αέρα με υπερβολική ταχύτητα. Η εικόνα είναι τόσο ευκρινής που μπορείτε να δείτε την μπάρα δημητριακών να μπαίνει στο στόμα μου.
Η τιμωρία; Πρόστιμο 150 ντιράμ/14 ευρώ. Δεν έχω μετρητά. Ο αστυνομικός φωνάζει τον συνάδελφό του, ζητώντας πιθανώς το POS. Ο συνάδελφός του καθώς πλησιάζει έχει ένα πλατύ χαμόγελο. Λέει κάτι και γελάει. Τώρα γελούν και οι δυο τους τόσο δυνατά που τρέχουν δάκρυα από τα μάτια τους. «Δεν μπορούμε να ρίξουμε πρόστιμο στον Mr Bean. Καλωσήλθατε στο Μαρόκο Mr Bean!». Το πρόσωπό μου μπορεί να μην ανοίγει πόρτες, αλλά μπορεί, όπως φαίνεται, να ακυρώσει τα πρόστιμα υπέρβασης ταχύτητας στην Αφρική.
Η μετάβαση από τον ήσυχο αυτοκινητόδρομο του Cruise Control στο πολύβουο Μαρακές είναι απότομη και βίαιη. (Εδώ να σημειώσω πως η εύρεση του Cruise Control θα μπορούσε να είναι πιο απλή. Τα χειριστήρια αφής του, στην αριστερή ακτίνα του τιμονιού, παραμένουν σβηστά μέχρι να ξυπνήσετε το σύστημα, κάτι όχι πάντοτε εύκολο με την ασταθή ιδιοσυγκρασία των απτικών χειριστηρίων.)
Η πόλη δεν είναι ούτε ιδιαίτερα μεγάλη, ούτε δύσκολη στην πλοήγηση. Αλλά το οχυρωμένο κέντρο της αποτελεί τον τέλειο φραγμό για την ειρηνική κίνηση των οχημάτων, οπωσδήποτε αυτών με τέσσερις τροχούς – τα αναρίθμητα σκούτερ κινούνται εύκολα σαν κοπάδια ψαριών σε αόρατα ρεύματα. Από τον αυτοκινητόδρομο μπορείς αβίαστα να κυκλώσεις την πόλη σε έναν περιφερειακό δρόμο με φαρδιές λωρίδες. Αλλά αν θέλεις να βιώσεις αυτό το μέρος, να νιώσεις την ενέργειά του, τότε πρέπει να προχωρήσεις προς το κέντρο.
Αυτό ξεκινά με αψίδες ελάχιστα φαρδύτερες από τους καθρέφτες της Ferrari, στις οποίες πρέπει απλώς να πιέσεις τον εαυτό σου: η κυκλοφορία διπλής κατεύθυνσης και μια πύλη αρκετά μεγάλη για ένα αυτοκίνητο δεν λειτουργεί διαφορετικά. Η ατολμία τιμωρείται με μια εμφανή έλλειψη προόδου στην κάλυψη αποστάσεων, καθώς η κίνηση πίσω σου αυξάνεται εκθετικά, τόσο σε ποσότητα όσο και σε κακή διάθεση.
Μέσα σε μια Ferrari με ιταλικές πινακίδες δεν έχεις καμία πιθανότητα να αφομοιωθείς. Η μοναδική λύση είναι να οδηγείς όπως όλοι οι άλλοι -θετικά, αποφασιστικά, δυνατά, σταθερά-, να ακολουθείς τον ρυθμό τους. Και αυτό είναι απείρως προτιμότερο από το να αντισταθείς, γιατί θα το πληρώσεις με δάκρυα, πόνο και στραπατσαρισμένο αλουμίνιο.
Η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη του Μαρόκου και μία από τις πιο πολυσύχναστες της Αφρικής δεν είναι ένα μέρος για να κυκλοφορείς με κλειστά παράθυρα ακούγοντας μουσική. Αφήνεις το Μαρακές να μπει μέσα. Ο καπνός είναι πάντα παρών, ενώ τα αρώματα προκαλούν οδυνηρή πείνα σε όποιον έχει άδειο στομάχι. Μπλε-γκρι δίχρονες αναθυμιάσεις κρέμονται στον αέρα σαν θυμίαμα. Γαϊδούρια και καμήλες συρρέουν με τα μοτοποδήλατα και τα mini van μέσα σε ένα ατελείωτο ρεύμα ταξί Dacia.
Η φλυαρία της κουβέντας, οι κραυγές των σκληρά εργαζομένων, οι κόρνες, τα φρένα που τσιρίζουν… Η οδήγηση εδώ είναι, σύμφωνα με το Διαδίκτυο, εφιαλτική. Στην πραγματικότητα είναι ξεχωριστή, τόσο αξιομνημόνευτη όσο ο αυτοκινητόδρομος της ακτής του Ειρηνικού στην Καλιφόρνια ή η ακτή Αμάλφι της Ιταλίας, απλώς με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο.
Σε αυτή τη δαιδαλώδη πόλη η Ferrari βοηθάει και εμποδίζει εξίσου. Οι εντυπώσεις από την ορατότητα είναι ανάμεικτες. Ναι, η θέση οδήγησης είναι ψηλότερη σε σχέση με κάθε άλλη Ferrari στην 75χρονη ιστορία της εταιρείας. Αλλά δεν μπορείς να δεις πολλά από το πίσω παρμπρίζ και αυτό το ατελείωτο καπό δημιουργεί ένα αμυδρά τρομακτικό τυφλό σημείο στη μακρινή πλευρά του ρύγχους.
Τουλάχιστον τιμόνι και φρένα βρίσκονται στο πλευρό σου, όπως και τα συστήματα υποβοήθησης σε κάθε πλαϊνό καθρέφτη και οι αισθητήρες στάθμευσης, οι οποίοι λειτουργούν υπερωρίες καθώς προσπαθώ να μανουβράρω το διόλου μικρό αυτοκίνητο (λίγο πάνω από 2 m πλάτος, σχεδόν 5 m μήκος και 1,58 m ύψος) μέσα σε δρόμους που καθορίστηκαν οργανικά με την πάροδο των αιώνων.
Στη δροσερή, σκοτεινή ηρεμία μετά τη δύση του ηλίου κοιτάζω με λαχτάρα τον χάρτη και τα βουνά στα νότια, που αχνοφαίνονται στο λυκόφως. Μέχρι σήμερα η Purosangue αποδείχτηκε σχεδόν άψογη. Αλλά δεν φέρνεις μια V12 Ferrari σε όλη αυτή τη διαδρομή για διαδρομές σε αυτοκινητόδρομους και μάχη μέσα στις πόλεις. Χρειαζόμαστε έναν δρόμο αντάξιο του αυτοκινήτου. Στο μαγευτικό Tizi n’Tichka, το ορεινό πέρασμα που φτάνει μέχρι τα 2.200 m ανάμεσα σε άγριες πλαγιές και χιονισμένες κορυφές, θα τον βρούμε.
H Εθνική Οδός 9 είναι ένας ορεινός δρόμος ο οποίος προκαλεί δέος, έχει χαραχθεί από τον γαλλικό στρατό πάνω σε ένα παλιό μονοπάτι καραβανιών και αγγίζει την αφηγηματική τελειότητα. Τόσο που μοιάζει δημιουργημένος από σεναριογράφο. Για τους ταξιδιώτες οι οποίοι κινούνται νότια ξεκινά από το Μαρακές και ελίσσεται στην οροσειρά του Ατλαντα, το βόρειο όριο της ερήμου Σαχάρα σε αυτή την πλευρά της Αφρικής. Η διαδρομή διασχίζει τοποθεσίες με τεράστιες αντιθέσεις, είναι μαγευτική σε κλίμακα και εύρος και τόσο όμορφη που σε κάνει να κλαις για την εύθραυστη ομορφιά αυτού του πλανήτη.
Αναχωρούμε από το Μαρακές πριν την ανατολή του ηλίου και η αυγή μας πετυχαίνει στους πρόποδες του Υψηλού Ατλαντα, εκεί όπου ο δρόμος αρχίζει να σχηματίζει κορδέλες ασφάλτου προς την κορυφή. Δεν υπάρχει το πολύ χιόνι του χειμώνα που μπορεί να επιβάλλει το κλείσιμο του δρόμου, ιδιαίτερα μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου. Σήμερα είναι μια τέλεια μέρα, ο αέρας κρύος, αλλά ήπιος. Είναι τόσο τέλεια εδώ ώστε στην πραγματικότητα δεν βιάζομαι να προχωρήσω.
Η Purosangue, από την άλλη πλευρά, δείχνει έτοιμη να εκτοξευτεί και να καταπιεί αυτό το τμήμα του δρόμου όσο πιο γρήγορα μπορεί. Το να οδηγείς σε έναν δρόμο σαν αυτόν είναι μια περίεργη συγχώνευση ηρεμίας και κακοφωνίας, του συγκροτημένου και του χαοτικού, του… αναρχικού V12 των 6,5 lt.
Η αξιοσημείωτη ενεργή ανάρτηση του αυτοκινήτου είναι ελάχιστα αποκαλυπτική, ενισχύοντας αυτό το ψηλό και βαρύ (πάνω από δύο τόνους) 4×4 με ένα τρομερό οπλοστάσιο παραδοσιακά αντιφατικών χαρακτηριστικών: στιβαρή ψυχραιμία και έλεγχος αμαξώματος, έντονο στρίψιμο με μεγάλα περιθώρια πρόσφυσης (μόλις ζεσταθούν τα ελαστικά), διαδρομή έτοιμη για όλα και μια αίσθηση ελέγχου που αυξάνει την αυτοπεποίθηση του οδηγού. Αλλά τόσο κολοσσιαία είναι η όρεξη του V12 για ταχύτητα και τόσο απελπιστικά αδύναμη αυτή η ψυχή μπροστά στον πειρασμό της, που η Purosangue αρνείται να παραδώσει οτιδήποτε άλλο εκτός από ένα αξέχαστο συμφωνικό έργο κίνησης.
Φεύγοντας από άλλο ένα ορεινό χωριό με στοιβαγμένα σπίτια και αργά κινούμενους κατοίκους, γυρνάω το manettino στο Sport/Hard (σε αντίθεση με την παλαιότερη επιλογή μαλακής ανάρτησης της Ferrari, τώρα υπάρχουν ξεχωριστές ρυθμίσεις για κάθε πρόγραμμα), ρυθμίζω το κιβώτιο ταχυτήτων σε χειροκίνητο και συσκευάζω τα υπόλοιπα σνακ μας σφιχτά στη θήκη της πόρτας και στο ντουλαπάκι. Παρ’ όλα αυτά σύντομα θα πεταχτούν σε όλη την καμπίνα, θυμίζοντας ελαφρώς αλατισμένο αεροπορικό δυστύχημα.
Με το πόδι στο πάτωμα, η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη ταχύτητα απλώς εξαφανίζονται, καταβροχθίζονται από τους 725 PS και τα 716 Nm και η πρόσφυση των τεσσάρων Michelin από τη ζεστή, στεγνή άσφαλτο. Ισως πρόκειται για ό,τι ταχύτερο έχει περάσει από αυτά τα μέρη, τουλάχιστον σε crossover, αφού η Purosangue μοιάζει να αμφισβητεί το αδύνατο με μια τρομακτική αλαζονεία.
Στροφάρει μέχρι τις 8.250 rpm, επιταχύνει από 0-100 km/h σε 3,3’’ και πιάνει τελική άνω των 310 km/h. Είναι πραγματικά απελπιστικά γρήγορη, κυρίως επειδή η ευκολία με την οποία κινείται σε προτρέπει να ζορίσεις τον V12 όπως θα έκανες με ένα νοικιάρικο αυτοκίνητο των 1.000 cc, με αναμενόμενα εξωφρενικά αποτελέσματα στη μέση ταχύτητα.
Το τιμόνι, τόσο γρήγορο που δεν συγχωρεί ούτε στιγμή την απροσεξία στον αυτοκινητόδρομο, δείχνει τέλειο τώρα στις αλλαγές κατεύθυνσης καθώς προχωράμε όλο και πιο ψηλά, κερδίζοντας γρήγορα υψόμετρο μέσω ατελείωτων φουρκετών. Η ταχύτητα μέσα στις στροφές -λόγω της πρόσφυσης των ελαστικών και της πεισματικής άρνησης του αμαξώματος να γείρει πάνω από μερικές μοίρες- χρειάζεται λίγη εξοικείωση. Η ώρα άφιξης στους χάρτες της Google (το αυτοκίνητό μας δεν διαθέτει ενσωματωμένη δορυφορική πλοήγηση) μειώνεται σαν ένδειξη υψόμετρου σε ελεύθερη πτώση.
Ενα νέο επίπεδο απόδοσης για το είδος των SUV; Σίγουρα έτσι δείχνει, αν και η Aston Martin δικαιούται να διαφωνεί. Πολλές φορές μόνο η αίσθηση του αυτοκινήτου που στρίβει από κάτω μου, και όχι γύρω μου, μου υπενθυμίζει ότι δεν βρίσκομαι σε ένα συμβατικό supercar. Πράγματι, σε συνδυασμό με το σχετικά ψηλό κέντρο βάρους, η ανάρτηση που αψηφά τη Φυσική, η αχαλίνωτη επιτάχυνση, το ακαριαίο φρενάρισμα και η μεγάλη ευελιξία (χάρη στην τετραδιεύθυνση που προέρχεται από την 812 Competitione) σε καταπονούν στα έντονα τμήματα της διαδρομής – η οργανική μου φύση αποτελεί τον αδύναμο κρίκο στο μάτι αυτής της ανελέητα φυσικής καταιγίδας.
Είναι αξιοσημείωτο πως ποτέ δεν δείχνει τεχνητή, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς της καθορίζεται από γραμμές κώδικα και όχι από τις πιο αναλογικές κινήσεις ελατηρίων και αντιστρεπτικών. Η Purosangue είναι επίσης ουδέτερη, σαφώς λιγότερο πισωκίνητη στις περισσότερες περιπτώσεις από, ας πούμε, τη Macan GTS της Porsche.
Οι υπερβολικές ταχύτητες εισόδου αντιμετωπίζονται με ασφαλή υποστροφή και πρέπει να απενεργοποιήσεις το ESC εάν χρειαστείς τη βοήθεια του V12 για να διαγράψεις υπερστροφικές γραμμές στις εξόδους. Το αποτέλεσμα είναι ένα τρομακτικά ικανό μηχάνημα παντός καιρού για όλους τους δρόμους. Αλλά αν η Ferrari ήταν εξοπλισμένη με χειριστήριο ρύθμισης της μεταφοράς ροπής, στο στυλ του Toyota GR Yaris, θα το έστριβα προς τα πίσω.
Το ταξίδι ανατολικά, μετά από μια στάση για ανεφοδιασμό καυσίμων στο Ouarzazate, είναι μια συγκλονιστική επίδειξη της πραγματικής ομορφιάς του Μαρόκου. Με τα βουνά πίσω μας, ο ρυθμός των αλλαγών επιβραδύνεται, ο δρόμος σε οδηγεί στο ακατέργαστο πρόσωπο της Γης, τόσο απέραντη είναι η θέα. Τίποτα δεν κινείται παρά μόνο τα πουλιά και οι κατσίκες. Υπάρχουν κάποια πρατήρια καυσίμων, ευτυχώς, αλλά μπορείς να πληρώσεις μόνο με μετρητά. Τα λιτά τους προαύλια είναι διάσπαρτα με σκουριασμένα μπλοκ κινητήρων που έχουν πεθάνει προ πολλού.
Η Purosangue επιστρέφει σε γρήγορη, χαμηλής προσπάθειας ταχύτητα κίνησης. Ο χρόνος και η απόσταση, συνήθως τόσο άκαμπτα στη σχέση τους, λιώνουν σαν ζεστό κερί. Εδώ, τελικά, πάνε τα χρήματά σας. Το να κάνετε τα ταξίδια στην ξηρά τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα κοστίζει – και η Purosangue δεν είναι φθηνή, αφού οι τιμές ξεκινούν από τις 380.000 ευρώ στη Γερμανία.
Δικαιολογούνται βέβαια από την εξωτική τεχνολογία. Το αλουμινένιο αμάξωμα μπορεί να μη χρησιμοποιεί κομμάτια σύνθετων υλικών, αλλά οι πίσω πόρτες είναι ηλεκτροκίνητες και ηθελημένα παράξενες και αποτελεσματικές λόγω σχεδίασης. Οι τεράστιοι τροχοί -22 ίντσες μπροστά, 23 πίσω- επιβραδύνονται από κεραμικά δισκόφρενα και ένα τρομακτικά περίπλοκο σύστημα bywire, το οποίο εξελίχθηκε αρχικά για την 296 GTB.
Επιτρέπει τα κυμαινόμενα επίπεδα αρνητικής ροπής που πρέπει να ανεχθούν τα υβριδικά συστήματα μετάδοσης, καθώς βυθίζονται μέσα και έξω στην ανάκτηση ενέργειας. Και παρόλο που η Purosangue δεν είναι υβριδική, το σύστημα παρέχει μεγαλύτερη ευελιξία στην κατανομή της δύναμης πέδησης από ό,τι θα ήταν δυνατό με συμβατικά φρένα. Είναι ένα εξαιρετικό σύστημα με σταθερό και ακριβές πεντάλ, κάτι που θα ωφελήσει και το πρώτο ηλεκτρικό supercar της Ferrari, το 2025.
Οπως, ενδεχομένως, και η ανάρτηση. Ηδη από το 2018, μόλις επιβεβαιώθηκε ότι το αυτοκίνητο θα εξελισσόταν, η Ferrari άρχισε να μιλά για τα καινοτόμα ενεργά στοιχεία της. Το σύστημα περιλαμβάνει τέσσερα ειδικά αμορτισέρ με σπειροειδή ελατήρια και χωρίς αντιστρεπτικές ράβδους. Κάθε μονάδα Multimatic διαθέτει ράβδο αμορτισέρ με σπείρωμα συνδεδεμένη με γρανάζια τοποθετημένα σε ισχυρούς τριφασικούς ηλεκτρικούς κινητήρες. Τώρα, αναγκάστε τον εγκέφαλό σας να καταλάβει πως τα πραγματικά ελατήρια δεν κάνουν σχεδόν τίποτα.
Υπάρχουν μόνο για να εμποδίζουν το αυτοκίνητο να κρεμάσει στο πάτωμα όπως ένα παλιό Citroën όταν το σβήνετε. Αντίθετα, τα πάντα -συμπεριλαμβανομένων της ανά πάσα στιγμή μεταβαλλόμενης σκληρότητας των ελατηρίων, της απόστασης από το έδαφος και του τρόπου με τον οποίο το αυτοκίνητο κινείται καθώς οδηγείτε -είναι προϊόν της ECU και των ενεργειών αυτών των τεσσάρων ηλεκτροκινητήρων. Το αυτοκίνητο έχει τον πλήρη, σχεδόν στιγμιαίο έλεγχο της συμπεριφοράς του, ανοίγοντας έναν νέο κόσμο δυναμικών δυνατοτήτων.
Και μετά είναι ο κινητήρας. Αν διαβάσετε παλιές δοκιμές Ferrari, θα βρείτε πάντα ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο: γκρίνια, γκρίνια, παλιομοδίτικο. Γκρίνια, γκρίνια, παράξενο. Γκρίνια, γκρίνια… αλλά, ω Θεέ μου, τι κινητήρας! Ο V12 της Purosangue είναι εξίσου ιδιαίτερος. Κάποιοι αμφισβήτησαν τη σοφία μιας ατμοσφαιρικής μονάδας που διψά για στροφές σε αυτή την εφαρμογή.
Οι πλούσιοι σε ροπή υπερτροφοδοτούμενοι κινητήρες και οι ηλεκτροκινητήρες είναι σίγουρα καλύτεροι στο να καλύπτουν το βάρος και να ανταποκρίνονται σε χαλαρές απαιτήσεις χαμηλών στροφών για στιγμιαία επιτάχυνση. Αλλά τέτοια εύστοχα και αντικειμενικά αξιόπιστα επιχειρήματα δεν διαρκούν πολύ παρουσία του κολοσσιαίου χαρίσματος αυτού του κινητήρα. Πρόκειται για μια τόσο τρελή όσο και εξαίσια ιδέα!
Καλύπτοντας μεγάλες εκτάσεις της αφρικανικής ηπείρου, η Σαχάρα περιλαμβάνει περίπου 9,4 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα απόκοσμου, όμορφου κενού. Ενώ μεγάλο μέρος της είναι βραχώδες και όχι αμμώδες, οι πανύψηλοι αμμόλοφοι είναι η εκδήλωση της τεράστιας και άγνωστης ετερότητάς της, της ζεστής, ξηρής και αλλόκοτης απεραντοσύνης της. Κυνηγώντας το φως που σβήνει, αρχίζουμε να χάνουμε τον ήλιο σε στροβιλιζόμενες καταιγίδες σκόνης.
Τεμαχισμένες πλαστικές σακούλες κυματίζουν σαν θιβετιανές σημαίες προσευχής σε συρματοπλέγματα και -όπου η άμμος κυλάει κατά μήκος του δρόμου σαν μια ξηρή πλημμύρα- η γκρίζα άσφαλτος χάνεται στην έρημο. Η Purosangue είναι αδυσώπητη: στωική στους πλευρικούς ανέμους που χτυπούν το αμάξωμα, αδιαπέραστη από τις ανωμαλίες του οδοστρώματος και, με τον προστατευμένο από φίλτρα V12, ακούραστη σε αυτές τις τεράστιες αποστάσεις.
Οι αμμόλοφοι στο Erg Chebbi μοιάζουν από μακριά με οφθαλμαπάτη, μονολιθικοί, με μια αδυσώπητη έλξη. Καθώς πλησιάζουμε δεν φαίνονται πλέον αληθινοί και είναι δύσκολο να εμπιστευτεί κανείς την παράξενη ομορφιά τους στην εποχή των εικόνων που έχουν αλλοιωθεί από την Τεχνητή Νοημοσύνη. Αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινοί. Και μπορείς να οδηγήσεις απευθείας σε αυτούς. Επιβραδύνω, σηκώνω το αμάξωμα στην ανάρτησή του, αλλάζω σε Comfort/Soft και πέφτω από την άσφαλτο πάνω στο σκληρό τρίξιμο του βράχου που απλώνεται μέχρι τους αμμόλοφους.
Ναι, η Purosangue έχει αρκετή απόσταση από το έδαφος και στέλνει τη δύναμή της και στους τέσσερις τροχούς. Αλλά ποτέ δεν σχεδιάστηκε ως off-roader, πόσο μάλλον ως off-roader αμμόλοφων. Περνώντας ανάμεσα στις απότομες πλαγιές της άμμου, βρίσκοντας τον τρόπο μέσα σε αυτό το εξωγήινο τοπίο με χρυσούς, κοκκώδεις λόφους και μοναχικά σκελετωμένα δέντρα, νιώθεις τα Michelin να περιστρέφονται πάνω στην αιθέρια ρευστότητά της μαλακής άμμου και χωρίς πρόσφυση η Ferrari γλιστράει ξαφνικά στο πλάι με μια μικρή προσπάθεια του V12.
Είναι πολύ περισσότερα από όσα θα μπορούσαμε να ζητήσουμε. Το ορόσημο της Ferrari έχει διαπρέψει ξανά και ξανά, για περισσότερα από 1.500 km. Τσουχτερό κρύο, έντονη ζέστη, ταχύτητες αυτοκινητόδρομου, μάχη σώμα με σώμα στο Μαρακές, αλλαγές ταχυτήτων στις 8.200 rpm, ορεινά περάσματα, ημιτελή οδικά έργα, εντυπωσιακές αμμοθύελλες – η Purosangue τα έχει καταφέρει παντού. Αξιόπιστη, πολυτάλαντη, αδιαμφισβήτητα ιδιαίτερη. Ωρες αργότερα, μετά τη δύση του ηλίου, οι αμμόλοφοι μεταμορφώνονται στο σκοτάδι.
Οι άνεμοι έχουν κοπάσει, η καταιγίδα μαζί τους, και στο πέρασμά τους όλα είναι ειρηνικά. Παρατηρώ από την κορυφογραμμή του αμμόλοφου την Purosangue να στέκεται, ακριβώς από κάτω, ακίνητη και σιωπηλή, με τα ελαστικά της γκρίζα από τη σκόνη. Σκύβω και πιάνω μια χούφτα άμμου που κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά μου σαν μεταξωτό, ξερό νερό. Κάπου έξω στο σκοτάδι, μια αρχαία νταλίκα ξεροβήχει, ασθμαίνει και σταματάει πνέοντας τα λοίσθια σε έναν μακρινό δρόμο. Η σιωπή πλημμυρίζει τα πάντα για ακόμη μία φορά, και μαζί της έρχεται αυτή η περίεργη αίσθηση της αυθαίρετης φύσης του χρόνου…
TECH – FERRARI PUROSANGUEΚΙΝΗΤΗΡΑΣ: 6.496 cc, V12,ΑΠΟΔΟΣΗ: 725 PS @ 7.750 rpm, 716 Nm @ 6.250 rpmΚΙΒΩΤΙΟ: ΔΙΠΛΟΥ ΣΥΜΠΛΕΚΤΗ, 8 ΣΧΕΣΕΩΝΜΕΤΑΔΟΣΗ: ΣΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΡΟΧΟΥΣΑΝΑΡΤΗΣΗ: ΔΙΠΛΑ ΨΑΛΙΔΙΑ (Ε-Π)0-100 KM/H: 3,3”0-200 KM/H: 10,6”ΤΕΛΙΚΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ: >310 km/hΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ (Μ/Π/Y): 4.973/2.028/1.589 mmΜΕΤΑΞΟΝΙΟ: 3.018 mmΧΩΡΟΣ ΑΠΟΣΚΕΥΩΝ: 473 ltΒΑΡΟΣ: 2.033 kg (στεγνή)ΤΙΜΗ: ΑΠΟ €380.000 (στη Γερμανία)