Το βιολογικό τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης προκαλεί συναισθήματα οδύνης, φιλοσοφικούς στοχασμούς, δοκιμασία της πίστης σε δόγματα, αλλά κυρίως τοποθετεί τον εκδημήσαντα στην οριστική μνήμη των οικείων του και στην ιστορία. Η απώλεια ενός φίλου, ενός συναδέλφου, ενός ανθρώπου που επί σειρά ετών πορεύθηκε στον επαγγελματικό βίο, αλλά και σε μεγάλο μέρος της καθημερινότητας, σε συγκλονίζει, σε εξουθενώνει ψυχικά, ενώ το συναίσθημα της απώλειας είναι βαρύ για όλους που τον γνώρισαν και ιδιαίτερα για τους οικείους του και τους ανθρώπους που συνδέθηκαν μαζί του με έντονους δεσμούς φιλίας.
Δεσμούς που νοηματοδοτούν το πέρασμά μας από τον φθαρτό και πεπερασμένο βίο μας. Αν το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης για τους τρίτους, όπως είναι φυσικό, αποτελεί ένα αναπόφευκτο βιολογικό γεγονός, για τους ανθρώπους που συνδέθηκαν με τον αποληφθέντα με δεσμούς αίματος, φιλίας και συναδελφικής αλληλεγγύης σηματοδοτεί την έννοια της απόλυτης και αμετάκλητης απώλειας και της απέραντης θλίψης. Αν υπάρχει κάτι που απαλύνει την απώλεια και αποτελεί αντίδοτο σε αυτή την οριστική φυγή από τη ζωή είναι η αγαθή μνήμη του, η ζωή του, το έργο του και η μνήμη των ανθρώπων που τον γνώρισαν και μοιράσθηκαν μαζί του τις χαρές του, τις αγωνίες του και τον πόνο που του προκάλεσαν διάφορα συμβάντα στη διαδρομή του βίου του.
Την 13-9-2024 έφυγε αιφνίδια από τη ζωή ο συνάδελφος και φίλος Γιάννης Διώτης στην αγαπημένη του Κύθνο, όπου είχε εκφράσει την επιθυμία στην οικογένειά του, σε ανύποπτο χρόνο, να ενταφιασθεί. Δυστυχώς ο αιφνίδιος θάνατος και οι αντικειμενικές δυσκολίες διατήρησης της σορού του στέρησαν τη δυνατότητα σε πολλούς φίλους και συναδέλφους, αλλά και συγγενείς, να τον αποχαιρετήσουν για τελευταία φορά.
Ο Ιωάννης Διώτης γεννήθηκε στο Δοκίμιο Αιτωλοακαρνανίας το 1955. Ηταν γιος του Παναγιώτη και της Αμαλίας Διώτη και το πέμπτο παιδί από τα επτά που απόκτησαν οι γονείς του. Το δημοτικό σχολείο το τελείωσε στο χωριό του. Τις σπουδές του στη μέση εκπαίδευση τις ολοκλήρωσε στο Ιλιον Αττικής. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Μετά την αποφοίτησή του δικηγόρησε για λίγα χρόνια και το 1985 εισήλθε στο δικαστικό σώμα και εντάχθηκε στον εισαγγελικό κλάδο, που ήταν όνειρό του, τον οποίο και τίμησε επί εικοσιπενταετία. Η οικογένεια που δημιούργησε με την αγαπημένη του Στέλλα αποτέλεσε το ασφαλές και ισχυρό στήριγμά του στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της ζωής του. Τα δύο του παιδιά, ο Πάνος και η Βάλια, τίμησαν και τιμούν με τη ζωή τους το όνομά του και αποτελούν τη συνέχειά του και τη διαιώνιση της μνήμης του.
Ο Ι. Διώτης κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του διετέλεσε πρόεδρος του Συμβουλίου Συντονισμού Ανάλυσης και Ερευνών του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως (επόπτης εισαγγελέας των ερευνών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, 1994 – 2003), εθνικός ανταποκριτής (2000 – 2004) στην Ευρωπαϊκή Μονάδα Δικαστικής Συνεργασίας (Euro just) για την τρομοκρατία, εισαγγελέας επόπτης των ερευνών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας (1994 – 2004) καθώς και μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας Ολυμπιακών Αγώνων Αθήνας (2003 – 2004). Η θητεία του ως επόπτη των ερευνών της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας αποτέλεσε και την κορωνίδα του έργου του. Η τρομοκρατία επί σειρά δεκαετιών δηλητηρίαζε την κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου. Η συμβολή του στον εντοπισμό της 17 Νοέμβρη, του ΕΛΑ κ.λπ., στη σύλληψη των μελών τους και το ανακριτικό έργο που επιτέλεσε κατά τη διάρκεια της προανακριτικής φάσης συνετέλεσαν τα μέγιστα στην παραπομπή των ηγετών και των μελών των τρομοκρατικών οργανώσεων στο ακροατήριο και την καταδίκη τους. Το έργο του αυτό αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο για τον τερματισμό του φαινομένου της τρομοκρατίας της εποχής εκείνης. Παρά το ότι το έργο αυτό αμφισβητήθηκε από ορισμένους πολιτικούς κύκλους, στη συνείδηση της κοινωνίας και του νομικού κόσμου αναγνωρίσθηκε, με συνέπεια το όνομά του και των συνεργατών του να συνδεθεί άρρηκτα με την οριστική αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, ως πολιτικού και κοινωνικού καρκινώματος. Παρά ταύτα, το 2004 απομακρύνθηκε άδικα από τη θέση αυτή. Το 2010 παραιτήθηκε από το δικαστικό σώμα και το 2011 διορίσθηκε ειδικός γραμματέας του ΣΔΟΕ. Δυστυχώς το δηλητηριασμένο πολιτικό κλίμα της εποχής τον ενέπλεξε σε δικαστικές περιπέτειες. Η δικαίωσή του ήλθε λίγα χρόνια αργότερα όταν πανηγυρικά αθωώθηκε αποδεικνύοντας ότι έπραξε σύμφωνα με τη συνείδησή του και τον νόμο.
Ως άνθρωπος ο Ι. Διώτης, εφοδιασμένος με τις αρχές που του κληροδότησε η οικογένειά του, διακρινόταν για το πάθος του και την αγωνία για τη δικαιοσύνη. Η επιστημονική του κατάρτιση ήταν υψηλή, ενώ η βιβλιοθήκη του – η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, όπως την αποκαλούσε – είναι ο αψευδής μάρτυρας για αυτό. Οι επιστημονικές του ανησυχίες τον οδήγησαν να παρακολουθήσει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα ποινικών επιστημών στο ΕΚΠΑ.
Οι άνθρωποι που τον γνώρισαν, μεταξύ των οποίων και εγώ, και πορεύθηκαν μαζί του θα τον θυμούνται για πάντα για το ήθος του, το σθένος του, την εργατικότητά του και το απαράμιλλο θάρρος του. Αυτή είναι η αγαθή μνήμη που θα τον συνοδεύει για πάντα.
* Ο Παναγιώτης Μπρακουμάτσος είναι αντεισαγγελέας Αρείου Πάγου ε.τ.