Όταν ζεις σε μια πόλη με υπαρκτά και μεγάλα προβλήματα σε απορροφά, λιγότερο ή περισσότερο, η δύσκολη καθημερινότητα και η ρουτίνα. Και ίσως γι’ αυτό, επειδή ζεις με το πρόβλημα, δεν έχεις το καθαρό μυαλό να δεις ότι δεν είναι όλα μαύρα και άραχλα στην πόλη και τους ανθρώπους της. Αυτή τη διαφορετική και πιο αισιόδοξη ματιά ενός… outsider φέρνει ο Αμερικανός Πρόξενος στη Θεσσαλονίκη Τζέρι Ισμαήλ, ο οποίος δηλώνει ενθουσιασμένος από την παραμονή του, εδώ και περίπου 15 μήνες, στη Θεσσαλονίκη. Ίσως κάποιοι να εξηγούν τη θετική αυτή στάση διότι ο άνθρωπος είναι και ευγενής και διπλωμάτης. Ο ίδιος όμως επιχειρηματολογεί: «Οι άνθρωποι στην πόλη, αλλά και γενικά στη Βόρεια Ελλάδα, είναι φιλικοί, χαμογελαστοί, ειλικρινείς, αυθεντικοί. Έχω επισκεφτεί και ζήσει σε πολλές χώρες και μπορώ να πω ότι πρώτη φορά συναντώ ανθρώπους με τέτοια αυθεντικότητα», έλεγε πρόσφατα, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους. «Οι άνθρωποι εδώ θα σου πουν αυτό που πιστεύουν, έχουν μια μοναδική, αφοπλιστική ειλικρίνεια, αλλά έχουν επιχειρήματα και κυρίως δείχνουν σεβασμό στην άλλη άποψη. Προτιμώ να συζητώ με κάποιον που διαφωνεί μαζί μου με επιχειρήματα, παρά με κάποιον που υποκρίνεται ότι συμφωνεί», συμπλήρωσε, δηλώνοντας συγχρόνως εντυπωσιασμένος από τις πολλές δημιουργικές ομάδες, με φρέσκιες ιδέες, που έχει συναντήσει στην πόλη. Επιπλέον, εκθείασε το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης τονίζοντας ότι η περαιτέρω αξιοποίησή του θα το καταστήσει μοναδική περίπτωση την Ευρώπη. Το μόνο μελανό σημείο που εντόπισε στην πόλη ήταν τα πολλά… χύμα γκραφίτι, μουντζούρες θα έλεγε πιο σωστά κανείς, σε διάφορα σημεία, για τον καθαρισμό των οποίων έχει ήδη αναλάβει δράση ο δήμος Θεσσαλονίκης.
Η ματαιοδοξία της νύφης
Νέο συνήθειο φαίνεται να έχουν αποκτήσει τον τελευταίο καιρό ζευγάρια που αποφασίζουν να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου στη Θεσσαλονίκη, καθώς όπως φαίνεται περισσότερο τους νοιάζει να γίνουν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρά αυτή καθαυτή η τελετή. Ο λόγος για τις νύφες και τους γαμπρούς, οι οποίοι με το έτσι θέλω κλείνουν κεντρικούς δρόμους – πιο πρόσφατα τη λεωφόρο Νίκης- για να χορέψουν στη μέση του δρόμου και να διεκδικήσουν τα 15 λεπτά της δημοσιότητας που τους αναλογούν. Αν κρίνουμε από τα πέντε βίντεο που ανέβασε στο TikTok η νύφη που συμμετείχε στην εν λόγω… εξυπνάδα, το ζευγάρι πέτυχε το στόχο του. Ωστόσο τα σχόλια που συγκέντρωσε στα βίντεο μάλλον δεν ήταν αυτά που περίμενε. Πολλοί τόνισαν την ανευθυνότητα της πράξης των νεόνυμφων, καθώς έκλεισαν με το έτσι θέλω έναν πολυσύχναστο δρόμο, από τον οποίο θα μπορούσε κάλλιστα εκείνη τη στιγμή να έπρεπε να περάσει εκτάκτως ένα ασθενοφόρο ή ένα περιπολικό. Αλλά ούτε οι απλοί οδηγοί φταίνε σε τίποτα να περιμένουν χωρίς τη θέλησή τους μέχρι το ζευγάρι να τελειώσει το χορό του. «Δύο λεπτά κράτησε», έσπευσε να υπερασπιστεί η νύφη την πράξη του ζευγαριού. Μα -αγαπητή μου- δύο λεπτά χρειάζονται για να δημιουργηθεί μποτιλιάρισμα στη Θεσσαλονίκη. Δύο λεπτά μπορούν, επίσης, να κρίνουν αν κάποιος θα ζήσει ή θα πεθάνει στον δρόμο για το νοσοκομείο. Ακόμη δύο λεπτά μπορεί να θελήσει και το επόμενο ζευγάρι να χορέψει στον δρόμο. Και το μεθεπόμενο. Και το παραμεθεπόμενο. Στο τέλος θα καταλήξουμε να ξεμείνουμε από δίλεπτα…υπομονής.
Το τέλος μιας εποχής
Η μεγαλύτερη επιτυχία του μάρκετινγκ, το ανώτερο στάδιο που ποιο ανώτερο δεν… υπάρχει, είναι να ταυτιστεί το όνομα μιας εταιρείας με ένα προϊόν που παράγουν πολλές εταιρείες. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν τα τάπερ και τα… ταπεράκια, που έχουν δώσει το όνομα τους σε όλα τα πλαστικά δοχεία φαγητού που κυκλοφορούν. Έτσι ακόμη κι αν εκλείψουν τα αυθεντικά τάπερ το όνομα θα μείνει. Διότι σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η είδηση σε όλο τον κόσμο πως πτώχευσε η Tupperware, ο αμερικανικός κολοσσός που μας έμαθε να αποθηκεύουμε το φαγητό σε πλαστικά δοχεία, που όλα, πλέον, λέγονται τάπερ. Στη δεκαετία του 1980 κάθε νοικοκυρά που ήθελε να μπει στο μάτι των φιλενάδων της διοργάνωνε στο σπίτι μια επίδειξη και η ανταμοιβή της ήταν -τι άλλο;- μια σειρά από τάπερ. Οι πατεράδες γκρίνιαζαν, οι φιλενάδες φορούσαν τα καλά τους, η οικοδέσποινα έκανε γλυκό, έβγαζε τα επίσημα φλιτζάνια του καφέ και η επίδειξη άρχιζε. Καμία καλεσμένη δεν έφευγε από τη μάζωξη χωρίς να αγοράσει μια σειρά από πλαστικά δοχεία φαγητού με αεροστεγές καπάκι. Σε διάφορα σχέδια και χρώματα. Μαζί και φόρμες για γλυκά, πινέλα, ποτήρια, κανάτες, όλα πλαστικά, όλα στο πνεύμα της εποχής: βάλτε χρώμα στη ζωή σας. Σύμβολο μιας εποχής.
Αργότερα η Tupperware επεκτάθηκε στην παραγωγή γυάλινων και μεταλλικών δοχείων, καθώς και άλλων αξεσουάρ κουζίνας. Αλλά για μας όλα ήταν… τάπερ.
Αυτές τις μέρες η εταιρεία γιορτάζει τα 60 χρόνια λειτουργίας της με προσφορές στην Ελλάδα, αλλά με δήλωση πτώχευσης στην Αμερική. Ήδη εδώ και 1,5 χρόνο έχει κλείσει το ελληνικό εργοστάσιο παραγωγής στη Θήβα, ενώ και τα νέα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού δεν είναι ευχάριστα για την εταιρεία, που πριν από μια δεκαετία είχε τζίρο 2,7 δισ. δολ. Η παγκόσμια εκστρατεία κατά της χρήσης του πλαστικού και νέοι ανταγωνιστές, εξ Ανατολών ορμώμενοι, οδήγησαν στο κλείσιμο αυτές τις μέρες και του τελευταίου εργοστασίου της Tupperware στις ΗΠΑ, ενώ ανοιχτές παραμένουν κάποιες μικρότερες μονάδες παραγωγής σε Βραζιλία, Μεξικό, Κίνα, Ινδία και Νότια Αφρική. Ήδη πάντως η μητρική εταιρεία έχει ζητήσει προστασία έναντι των πιστωτών της προσφεύγοντας στο Πτωχευτικό Δικαστήριο του Ντέλαγουερ.
Η ελληνική εταιρεία δεν έχει ανακοινώσει αποτελέσματα για το 2023, αλλά με βάση τις προβλέψεις η χρήση έκλεισε με κέρδη. Στον τελευταίο δημοσιευμένο ισολογισμό του 2022 εμφάνισε κέρδη μετά από φόρους 2,1 εκατ. ευρώ. Είχε επίσης μηδενικές δανειακές υποχρεώσεις, ταμειακά́ διαθέσιμα περίπου 1,3 εκατ. ευρώ και θετικό́ κεφάλαιο κίνησης ύψους 4,3 εκατ. ευρώ, με ίδια κεφάλαια 8,7 εκατ. ευρώ. Επειδή ωστόσο όλα εξαρτώνται από τις εξελίξεις σε κεντρικό επίπεδο, άπαντες εμφανίζονται συγκρατημένοι. Και το ερώτημα παραμένει: Τι θα απογίνουμε χωρίς… τάπερ;